Dat de knuffel van mijn dochter meer is dan zomaar een pluche beest
Tijdens de zoektocht naar een nieuwe knuffel kwamen we in een babyboetiek een ultraschattig knuffeltje tegen uit Tetrastof. Volgens de verkoopster zou de knuffel na een paar dagen slapen bij mijn echtgenoot zijn geur opnemen wat bevorderlijk was voor de hechting tussen beide. Meer hoefde ze niet te vertellen om ervoor te zorgen dat ik tien minuten later €25 had betaald voor een tetradoek in de vorm van een knuffel.
De roze eenhoorn
Na de geboorte sliep Annabel met haar knuffel en ik vond het een ontzettend schattig zicht. Maar toen tante Kaylee haar een roze eenhoorn schonk en die aan de fopspeen kon geknoopt worden zodat ze ’s nachts haar tutje makkelijker vond, liet Annabel de tetradoek liggen voor wat die was. Haar grootste zorg was de eenhoorn geworden en tot de dag van vandaag is hij nog steeds een belangrijk 'figuur' in haar leven.
Maar alhoewel de eenhoorn een belangrijk rol speelde doorheen haar eerste jaren, heeft ze nu een nieuwe beste vriend. In november gingen we met de familie een weekend naar Roompot in Nederland. Vanaf de avond dat we daar meededen aan de minidisco met Koos Konijn was ze helemaal in de ban van dat gekke konijn dat protjes liet op het podium. Toen het weekend erop zat kreeg ze daarom van ons zo'n pluche versie van Koos Konijn en sinds die dag zijn die twee een onafscheidelijk duo.
Onafscheidelijk duo
Tijdens de terugrit hield ze hem stevig vast, dichtbij haar. Een hele rit lachte ze om het pluche beest en bleef ze hem beschuldigen van het protjes laten. De dag nadien nam ze hem als een fiere gieter mee naar de onthaalmoeder en dat bleef ze doen tot de laatste dag dat ze ging.
Thuis verspreidde het Koos Konijn–virus zich verder op televisie, want toen ze ontdekte dat er een kanaal op YouTube bestond met zijn liedjes en dansjes, toverde ze haar tweejarige driftbuien maar al te graag, waardoor het Konijn – naar mijn mening – veel te vaak op ons televisiescherm verscheen.
Sinds onze terugreis naar België bestond ons gezin niet langer uit ons drietjes, de hond en de kat. We hadden er een extra familielid bij, Koos Konijn. Want waar we ook kwamen, Koos ging mee. Tijdens ons wekelijks uitje naar de supermarkt kreeg hij een plekje in de kar, in de auto zag ik hem steeds via de achteruitkijkspiegel op Annabels schoot zitten en bij elke uitstap buitenhuis moest ik niet alleen mijn peuter in het vizier houden, maar ook haar konijn.
Vanaf zijn komst in ons gezin moest ik ook nog eens extra oog hebben om dat pluche beest niet te verliezen. Anders was ik genoodzaakt om nog eens terug te keren naar Nederland voor zo'n exemplaar en Annabel kennende zou die daar geen geduld voor hebben.
Surrogaatouder
Ik moet toegeven: hoe hard ik me soms ook erger aan Koos Konijn en dan vooral zijn liedjes, hij is heilig. Voor Annabel en dat maakt hem dus ook heilig voor mij. Hij doet meer voor haar dan ik of mijn echtgenoot. Koos Konijn is er altijd voor haar en daar kan ik hem alleen maar voor bedanken. Als mama en papa gaan werken, dan blijft hij bij haar. Hij geeft haar veiligheid en vertrouwen.
Dus op het moment dat Annabel Koos Konijn zou verliezen, verliest ze niet alleen een pluche dier. Ze verliest haar zekerheid, haar vastheid en haar surrogaatouder die er altijd voor haar is. Dus in mijn ogen kan het verlies van dat beest iets minuscuuls lijken, voor haar zal dat niet zo zijn.
Niet elk kind hecht even veel belang aan een knuffel. Men beweert dat de sterkte waarin een kind zich hecht aan een knuffel vaak samengaat met de verbeeldingskracht. Want hoe meer karaktereigenschappen ze hierin zien, hoe meer betekenis ze eraan kunnen geven. We kunnen dus vaststellen dat mijn dochter een hoge dosis verbeeldingskracht heeft en ik moet toegeven, dat heeft ze van geen vreemde.
De invloed van Koos Konijn
Koos Konijn zorgt ervoor dat Annabel rustig in slaap valt en helpt haar wegdromen. Maar ik besef ook goed genoeg dat op verbeeldingskracht een limiet zit. Wanneer Annabel die bereikt zal Koos Konijn die functie niet meer hebben. Ik kan alleen maar hopen dat ze zich de belangrijke momenten in haar leven herinnert en de invloed die Koos hierbij had.
Soms frustreert het me als ik hem niet kan vinden voor bedtijd of wanneer we in de auto zitten en ze hem binnen vergeten is. Als een haastige gek ren ik dan nog naar binnen en kan ik me alleen maar bedenken waarom ik in godsnaam te laat zou komen voor een konijn. Maar op bepaalde momenten besef ik ook goed genoeg hoe belangrijk het beest is voor Annabel.
Sinds begin februari gaat Annabel naar school. De eerste dagen waren ver – schrik – ke – lijk. Elke ochtend huilde ze alsof ik haar op de ergste plek ever achterliet en wanneer ik haar ging ophalen huilde ze uit ontlading. Wanneer ik haar ’s morgens wou stimuleren en overtuigen dat school iets leuks was, weigerde ze daar naar te luisteren. Tot Koos in mijn vizier kwam, want wat als dit pluche beest mij – en dan vooral – haar zou ondersteunen in dit nieuwe avontuur in haar leven?
Dus ik vertelde dat Koos Konijn heel benieuwd was naar haar klasje en vroeg ik haar of zij het hem wou tonen. Ze kon niet snel genoeg op school zijn. 's Morgens hoorde ik haar ook lief tegen hem zeggen: 'Niet bang zijn Koosje voor schooltje'.
En terwijl Annabel nog opzoek was naar structuur en zekerheid doorheen de schooldag, was er één ding waar ze zeker van was: ze was niet alleen. Want doorheen de dag en doorheen het hele nieuwe avontuur, deed Koos Konijn wat ik niet kon. Hij begeleidde haar bij elke stap van de weg.
En alleen daarvoor een welgemeende dank je wel aan het pluche konijn.
Deze blog verscheen eerder op Smotherhoods.
