Dat ik het emotioneel zwaar heb in deze coronatijden
En ja, voor onze fysieke gezondheid zal dit waarschijnlijk wel zo zijn, hoewel ik hier ook mijn bedenkingen bij heb. Want wanneer wordt het dan weer veilig, als mijn oudste dochter terug naar school gaat? Of als mijn echtgenoot terug gaat werken? Want eerlijk, dan lijkt het mij nu veiliger om elkaar terug te zien, nu we hier al verschillende weken ‘in ons kot’ zitten, dan wanneer we met zijn allen terug buiten mogen.
En ga ik mijzelf ooit nog wel echt veilig voelen? Ik weet het niet. Ga ik ooit nog onbezonnen gaan winkelen voor mezelf, mijn dochter en mijn toekomstig zoontje? Ga ik niet elke keer dat ik in de winkel iets vastneem de neiging voelen om mijn handen te wassen? Of laat staan op restaurant gaan of op café om gezellig even iets te gaan eten of drinken, terwijl de kok, de barman en de ober je glas, bestek en bord al hebben vast genomen. Wanneer gaan we dit achter ons kunnen laten, en gaan we dit eigenlijk wel achter ons kunnen laten?
Dat brengt me op het volgende, voor mijn mentale gezondheid blijkt dit toch redelijk zwaar te zijn. Het gemis van mijn ouders hakt er hard in. Ja ik heb mijn papa nog drie keer gezien in die vier weken. Een keer op 1,5 meter afstand zonder even gezellig een koffietje te kunnen drinken en zonder de kus en knuffel die ik anders kreeg. De tweede keer was ik boven samen met mijn dochter. Mijn vader moest nog iets komen halen dat nog bij ons thuis stond en het was voor hem te zwaar om zijn kleindochter te zien en niet te kunnen vastnemen. Dus had hij gevraagd of we het buiten wilden zetten en dan even uit het zicht wilden gaan. Toen heb ik hem uit de slaapkamerraam van mijn dochter gezien: ik zag zijn rug toen hij terug in de auto stapte en ik heb hem zien weg rijden.
Dat was de eerste keer dat ik gebroken ben. Ik ben in tranen uitgebarsten en ze bleven komen. Mijn dochter wist ook even niet wat er aan de hand was. “Mama, ben je verdrietig?” Ja meisje… Normaal zou ik haar moeten troosten, haar een veilig gevoel moeten geven, sterk zijn voor haar. Maar nee, deze keer was het een driejarige meisje dat sterk was voor haar mama en mij knuffelde tot ik mij terug beter voelde. En ik kreeg haar lievelingsdekentje dat altijd bij haar in bed ligt, haar ‘knuffeldekentje’. Gewoon zonder vragen en recht uit haar hart. Toch wel een beetje trots op mijn kleine meid en op onszelf, blijkbaar hebben we het er in die drie korte jaren van haar leven toch al goed van afgebracht en een geweldig persoontje opgevoed!
En ook de derde keer kwam mijn vader iets halen terwijl wij beneden in de living zaten met de rolluiken dicht. Dat ging me al iets beter af, ik hoorde enkel de claxon van de auto om te laten weten dat hij geweest was. Zo hoefde ik hem toch ook al niet te zien …
Maar het mentale begint dus door te wegen. Na deze keren ben ik nog een paar keren gecrasht om het zo maar te noemen. Neem nu vandaag. We zitten al meer dan 4 weken in onze lockdown light om hem zo maar te noemen, hoewel ik de light in lockdown helemaal zo niet ervaar. Vandaag ben ik nog eens ingestort. Afgelopen weekend was het Pasen, daar kijk ik altijd naar uit. ’s Morgens gezellig thuis paaseitjes rapen met mijn kleine meisje, in de late namiddag naar oma en opa, gezellig paaseitjes rapen en dan lekker eten samen met bomma en bompa, de ouders van mijn moeder.
En dan op maandag paaseitjes rapen bij de schoonouders en de nodige uitgebreide brunch of vier- of vijfgangendiner. Maar dit jaar dus niets, helemaal niets. En nee, dat is niet het ergste van de wereld, zeg ik mezelf dan maar. Want wij zijn gelukkig nog gezond. Daar probeer ik me dan aan op te trekken, en dat lukt het eerste kwartier of het eerste halfuur. Maar daarna breek ik toch. Dan lopen de tranen toch weer over mijn wangen. Want zoals veel mama’s ben ik ook de mama die hier zorgt voor de nodige verassingen en paaseitjes voor mijn kleine meid. En hoe goed de echtgenoot ook is, hij staat op en vraagt verwonderd “Oh, is het vandaag Pasen?” Het lijkt net of Pasen voor hem iets minder belangrijk is, het lijkt of ik deze feestdag meer deel met de oma’s, de vrouwen die ik nu niet kan en mag zien, voor hun en ons eigen bestwil…
En dat was dan ‘nog maar’ Pasen, dan ga ik nog niet uitweiden over het feit dat ik binnen dit en 6 weken ga bevallen van een zoontje. Dat we de peter en meter van op een veilig afstandje hebben moeten vragen. Dat ik niet eens weet wanneer hij zijn grootouders kan en mag ontmoeten, laat staan de rest van de familie en de vriendenkring. En of we überhaupt zijn geboorte wel echt gaan kunnen vieren, buiten met ons veilige gezinnetje van mezelf, mijn echtgenoot en mijn lieve dochter …
Een bezorgde mama L
