Dat mama's zelden alleen en in alle rust naar het toilet kunnen

‘Alstublieft’, ‘Wablieft?’ en ‘dank u’

Ik ben welgemanierd opgevoed. Boeren en scheten laten, smakken, zonder hand voor de mond hoesten, luidkeels gapen,... dat is geen communicatiemiddel meer vanaf een bepaalde leeftijd. Ik heb geleerd om ‘alstublieft’, ‘wablieft?’ en ‘dank u’ te zeggen. Ik was mijn handen voor ik aan tafel ga en zeg ‘smakelijk’. En als ik naar het toilet ga, doe ik mijn deur dicht, spoel ik door en laat ik alles netjes achter.

Mama laat al eens een steekje vallen

Maar dan krijg je kinderen, die je ook welgemanierd probeert op te voeden. En laat dat nu net de uitdaging zijn. Mijn kinderen zijn geen buitengewone mirakels die zindelijk geboren zijn. Laat staan dat ze meteen konden praten en zelfstandig konden zijn. Hallo? Ze moeten dingen aangeleerd krijgen en juist daar laat je als mama ook al eens een steekje (of twee, drie, vier,... ) vallen.

Wat er gebeurt als ik eens eventjes naar het toilet ga…

Ik zou heel graag welgemanierd naar het toilet gaan. Echt. Zo zonder jengelende kinderen. Zonder opeens een luide klop te horen en kort erna dramatisch gehuil. Zonder opeens een kast te horen opengaan en nadien iets te horen vallen, dat meestal breekbaar is. Zonder een kind dat denkt dat ik haar opeens hopeloos achter heb gelaten en dat mij vervolgens krijsend begint te zoeken.

Een moeder tenslotte is ook maar een mens

En natuuuuuurlijk heb ik al enkele lesjes geleerd. Natuuuuuurlijk zet ik geen breekbare dingen meer onderaan in mijn kast. Natuuuuurlijk zeg ik dat ze eventjes braaf moeten spelen. Natuuuuurlijk verwittig ik dat mama eventjes naar het toilet is. Maar, ik ben maar een mens en mensen vergeten al wel eens iets. En het zijn ook maar kinderen en kinderen durven al eens foert te zeggen.

Daar loopt het dan wel eens mis met de manieren. Dat is het moment dat je in paniek het toilet uitloopt om te zien of er brand moet geblust worden, naar spoed moet gereden worden of dringend een stofzuiger moet gehaald worden. En dan vergeet je door te spoelen, het licht uit te doen of hangt je rok in je slip.

“Wat doe je op het toilet? Pipi? Nee? Kaka?”

Het is waar, dat gaat voorbij. Maar dan is er ook nog die fase waarin je kinderen onnodig veel interesse tonen in je toiletbezoek. Dan vragen ze al schreeuwend waar je bent. En na een paar maanden leer je dan, dat je best niet meer antwoordt: “Op het toilet!” Want dan steekt de Sherlock Holmes in hen de kop op en krijg je van die heerlijke vragen, zoals: “Wat doe je op het toilet? Pipi? Nee? Kaka? Moet ik jou helpen? Wil je een papiertje? Hoe is het? Lukt het, mama?”

Dus, shit happens, minstens even goed met kinderen.