De dag dat ik mijn eerste kindje verloor
Nu, bijna 2 jaar later, is het nog elke dag een deel van mij. Ik heb een manier moeten vinden om er mee te leven. Met het verlies, met de mening van anderen, het verplicht te zijn om te aanvaarden ‘wat is dat is’. Kan ik dan ook wat begrip krijgen dat het voor mij anders is? Zwaar is, pijnlijk is, zwart is?
Wat was ik boos
Boos op iedereen die niet begreep waarom ik zo diep in mijn put zat. Boos op iedereen waarvan ik vond dat ze mij in de steek lieten. Teleurgesteld in zoveel mensen die mij niet leken te begrijpen. Wat deed dat pijn. Dat het maatschappelijk niet aanvaardbaar leek te zijn om zoveel verdriet te hebben voor iets dat er nog niet was.
Ik voelde mij zo ontzettend alleen. Vanbinnen schreeuwde ik om hulp maar niemand hoorde mij. Soms ben ik nog steeds boos. Ik ben vandaag nog steeds aan het helen. Het is een proces en het heeft tijd nodig.
Ik wilde niet meer terug
Ik wilde nooit meer terug naar de plek waar het was ‘gebeurd’. Dat was toevallig mijn werk: dé -roze- Beauty Bar. Die plek was bezoedeld, het was er behekst en akelig. Ik was boos op de Beauty Bar.
Toch was het ook een deeltje van mijn persoonlijke helingsproces. Naast de therapie die ik volgde, waren mijn klanten óók mijn therapie. Ik vertelde mijn verhaal aan iedereen die het wilde horen. Voor één keer was het de omgekeerde wereld. Mijn klanten kwamen tijdens hun beauty behandeling niet in therapie bij mij met hun dagelijkse struggles. Het was nu aan MIJ om alles er eens uit te gooien.
Alles was mij afgepakt
Alles werd mij afgepakt in één seconde. De eerste keer zwanger zijn, het eerste enthousiasme, de eerste keer aan iedereen vertellen, de eerste kleertjes kopen, ALLE eerste keren was ik kwijt. Die zouden mij NOOIT meer teruggegeven worden. NOOIT meer.
Wanneer ik zwanger werd van Max heb ik hem dan ook tekort gedaan de eerste maanden. Ik durfde niet genieten, ik kocht helemaal niets voor mijn kleine jongen. Om mezelf te beschermen. Té blij zijn dat mocht nog niet. Lachen, plezier maken, … kon dat wel? Dat kon ik mij niet permitteren.
Ik was nog steeds boos. Boos op iedereen die vond dat deze lieve jongen dat andere verlies wel compenseert. Dat is helemaal niet zo! Elk is uniek. Deze twee zieltjes dus ook. Ze verdienen elk evenveel geluk en aandacht.
Dankbaar
Uiteraard ben ik dankbaar tot in het oneindige dat Max in ons leven is gekomen. Voor mij is hij perfect zoals hij is. Geen vervanger maar een unieke, prachtige ziel. Nooit, never, ever zou ik hem willen ruilen of willen dat het anders was geweest.
Ik heb zware maar mooie en interessante levenslessen gekregen. Ik heb een persoonlijke groei doorgemaakt die ik anders niet had meegekregen. Als koppel zijn wij dichter bij elkaar gekomen. Dat had ook anders kunnen zijn. Ik heb inzichten gekregen in mijn omgeving, ik ben mij opnieuw meer gaan verdiepen in spiritualiteit, ik werd milder en begripvoller.
Kortom: ik ben dankbaar dat dit mij is overkomen. Ik besef dat het mij veel goeds heeft gebracht en mij in een andere richting heeft geduwd. Alles is zoals het moet zijn.
Ik ben er mij absoluut van bewust dat er veel meer leed is in de wereld dan dit. Maar ieder zijn eigen gevecht, toch? Ik schreef deze open brief met veel liefde, een traan en wat heling voor mezelf en dat het een steun mag zijn voor al wie het nodig heeft.
Lynn
