De diepte bereikt
Die roze wolk, dat mooie moederschap... Ik zie die kindjes zo graag. Maar ik ben op. Na enkele dagen begin ik wat routine te creëren bij de kids, want 2 weken later begin ik weer te werken. Maar iets in mij zegt dat ik het nog niet kan. Dat het me niet lukt. Die druk om alles perfect te doen en om alles kant en klaar te krijgen. Dat lukt me nog niet.
Chaos in mijn hoofd
Wat als ik faal en niet alles kan? Faal je dan als moeder? Faal je als vrouw? Als mens? Die ‘wat als’-vragen... Ik wil perfect zijn. Maar dat bestaat gewoon niet. Ik wil werk en kinderen zo combineren. Maar dat lukt niet. Al die chaos in mijn hoofd…
Dan komt het. Werkdag 1. Na 2 dagen denk ik “het gaat nog”. Daar is dag 3. Het wenen begint. Wenen op mijn werk, wenen bij de kinderen, wenen en nog eens wenen. Dit klopt niet. Had ik maar geluisterd naar de dokter, was ik maar thuis gebleven tot ik wist hoe en wat. Tot ik mijn hoofd rust gunde. Maar in deze maatschappij moet je een rolmodel zijn, moet alles in een rechte lijn gebeuren.
Rust
Maar dat is echt niet zo. Het leven is een hobbelige, kronkelige baan. Ik ga mezelf rust geven. Even mezelf weer vinden. Samen met een psycholoog en de dokter moet ik die rust en mezelf weer zien te vinden, dat gevoel van geluk teruggeven. Ik wil de kids een gelukkige mama geven. Dat wil ik hen geven! En ik wil dat ze zien dat het leven niet altijd rooskleurig is.
Moet ik me schamen omdat ik me zo voel? Neen. Ook al doe ik het soms. Ook al zeg ik altijd maar “nee, alles komt goed”. Het komt niet allemaal goed, toch niet zo snel.
Geef jezelf de tijd lieve mama's, tijd om jezelf te zijn, tijd om alles te creëren wat jij wil. We hebben al weinig tijd om te genieten. Weinig tijd om rust te hebben. Als het niet gaat, praat! Zo belangrijk dat je als mama jezelf kan zijn en gelukkig kan zijn. Zo belangrijk dat de kindjes die stress van jou als mama niet hoeven te voelen.
