De woestijn der vermoeidheid…

Ik denk dat er nu toch al een anderhalf jaar sprake is van een steeds terugkerend patroon. Dodelijk vermoeiende avonden/nachten of veel te vroege ochtenden, door uiteenlopende redenen. Kindje ziek, kindje in lastige fase, kindje maakt broertje wakker, you name it. Gevolgd door een paar deftige nachten waarbij we enigszins recupereren. En waarbij we hoop koesteren dat de dag eindelijk is gekomen, de dag waarop we weer helemaal mens zijn, helemaal fris en monter, 100% uitgeslapen. Ijdele hoop, dat zie je van hier. 

Fata morgana

Ik kan het eigenlijk best vergelijken met iemand die in een woestijn ronddwaalt. Een woestijn vol droogte, waar af en toe een paar druppels water vallen. Water dat zo verrukkelijk smaakt dat je er alleen meer dorst van krijgt. En die aanlokkelijke oase in de verte, die blijkt een fata morgana te zijn, uiteraard. In ons geval is het eerder een woestijn van vermoeidheid, waarin we af en toe een paar druppels slaap toebedeeld krijgen. En die oase is er eentje van een uitgeslapen gevoel, maar is evenzeer een fata morgana. 

De hindernissen van de voorbije weken? De griep, hoofdstukken 1 en 2. De windpokken, hoofdstukken 1 en 2. Een kleuter die elke avond wel een reden vindt om uit zijn bed te komen (dorst, te donker, een vuile neus, élke reden is goed). Een kleuter die 5h30 wel een mooi uur vindt om op te staan. Een peuter die ’s avonds/’s nachts/’s morgens staat te feesten in zijn bed (en dat mag je gerust letterlijk nemen: alles wat binnen handbereik ligt of staat vliegt door de lucht, inclusief tutjes, knuffelberen en dekens, terwijl meneertje vrolijk op en neer springt in zijn bed. Aangemoedigd door grote broer). Komt daarbij dat de ene regelmatig de andere wakker maakt, waardoor we met een nukkige (vermoeide) kleuter of peuter zitten. Feest…