De zoektocht naar opvang: met vallen en opstaan
Ik was zwanger. Joepie! Mama's-met-ervaring drukten me op het hart om zo snel mogelijk op zoek te gaan naar een opvang, een crèche of een onthaalmama of of een kinderdagverblijf of ...
Onthaalmoeder nummer 1
Bizar vond ik dat: dat boontje in mijn buik was er nog maar net of ik moest al denken aan waar ik hem zou achterlaten als hij niet bij mij zou zijn. Amper acht weken zwanger begon ik dus een zoektocht.
Mijn eerste bezoek bij de eerste onthaalmama was een succes: een lieve, zachte mevrouw. Die me op mijn gemak stelde en me wist te vertellen dat ze nog een plaatsje vrij had. Twee minuutjes rijden van onze voordeur: ideaal!
Amper drie maand na de geboorte was het al zover. De zoon startte en alles ging relatief vlotjes. Tot die ene dinsdag. De eerste onthaalmama zag het niet meer zitten. Een te zware combinatie werk/gezin, de kindjes constant in haar woon- en leefruimte, de lange uren, haar zwakke gezondheid.. Het was van het goede te veel. Of we 'zo snel mogelijk' een alternatief konden zoeken... Echt gerust laat je je kind daar dan niet meer achter.
Dan maar een crèche
Dan maar een crèche. Drie kinderverzorgsters. Onder het motto: als er daar eentje beslist dat ze toch ineens wil stoppen, vormt dat niet meteen een probleem voor mijn kleine man.
Maar die kleine man moet ineens een bril dragen, amper 7 maand oud was hij. En dat heeft dus wel wat extra aandacht nodig. En dat temperamentvolle, ja, dat zat er toen al in. Drukte, daar kon hij niet zo goed tegen. Kindjes die daar van 's morgens tot 's avonds brulden en het uitschreeuwden, dat werkte niet zo goed op zijn humeur... Heel vaak haalden we hem dus overprikkeld op. Daar konden ze weinig aan doen natuurlijk. Dat was het concept van een crèche.
Maar toen ik die vrijdag hem ging ophalen, en ze me potsierlijk vertelden dat hij zijn brilglas kwijt was, alsof het een kous, of muts, of handschoen betrof... toen knapte er toch iets. Omdat ze er dan ook nog even toonloos aan toevoegden dat ze niet echt wisten waar het gebeurd was. Binnen, buiten, in de speelruimte of tijdens het eetmoment... En ook niet of het in de voor- of namiddag was gebeurd... Mijn arme mannie had dus wie-weet-hoe-lang zonder brilglas rondgekropen... Mijn hart brak. Het was niet de eerste keer dat er een probleem was met die bril, uiteraard heel normaal, maar dat ik hen toen meermaals gevraagd had om me onmiddellijk te contacteren als er iets gebeurde, waren ze blijkbaar weer vergeten. Een héél weekend dus zonder bril, niet ideaal.
Dat brilglas, was spoorloos. Dat kwam nooit meer terug. En wij ook niet. Daar had ik geen vertrouwen meer in, en eens dat weg is, tja, dan komt het nu eenmaal moeilijk weer terug..
Onthaalmoeder nummer twee
Na de paasvakantie dus onthaalmoeder nummer twee. Opnieuw meteen een goed gevoel: tof "intakegesprek", fijne madam. Ja, dit was het, dat voelden we allemaal. We mochten blij zijn dat we meteen weer zo vlot een opvangplaats vonden. En dan nog met ons gat in de boter vielen!
Ondertussen zijn we bijna vier jaar later. De zoon ruimde plaats voor de dochter (bij de onthaalmoeder toch :-D ) en wij waren tevreden dat we de stap toch gezet hadden naar opnieuw een huiselijke kring. Naar opnieuw een 1-op-1 en niet een 1-op-veel.
Hoedje af. Voor die onthaalmama's en kinderverzorgsters in de crèche. Ik zou het niet kunnen, het zou niets voor mij zijn. Maar hoe zij het doen, chapeau! Want dat is zo onbetaalbaar. Iemand bij wie je je kind in vertrouwen kan achterlaten. Waar je 's avonds van kan horen hoe je bloedje het gesteld heeft. Welke eerste-keren je (met een steekje in het hart) gemist hebt, maar waar ze dan ineens een filmpje van tevoorschijn tovert. Of fier een foto toont van de fijne momenten. Met twinkeloogjes, want ze zou niet meer fier zijn als het haar eigen kind was.
Ondertussen gaat ook de dochter voor het eerst naar school. Maar 12 oktober is het dag van de onthaalouders en de mijne mag zich wel weer aan een klein geschenkje verwachten. Want dankbaar, ja, dat ben ik, eindeloos!
