Een buitengewoon bijzondere dochter
Laat me even terugblikken op de instapklas en de eerste kleuterklas. Ze was een vrolijke, enthousiaste en lieve meid die heel graag speelde en dan vooral in de actieve zones. Kleuren en puzzelen: dat zei haar weinig tot niets.
In de tweede kleuterklas volgde voor de eerste keer een minder oudercontact. Mijn buikgevoel had het al aangegeven, maar toch kwam het hard aan. Bij mijn man kwam vooral de shock: ze zitten in de tweede kleuterklas, wat moeten ze al allemaal kennen en kunnen!? Daar kwam de emotionele rollercoaster van het verlies van onze tweede dochter nog bij … yep, dozen tissues gingen erdoor.
In de derde kleuterklas volgde dan helemaal de ontnuchtering. De eerste “test” was niet goed, de tweede test was opnieuw “niet goed”. Dan kwam misses Corona er nog eens tussen … en die belangrijke vraag: ‘Wat met volgend jaar?’
Maandenlang waren er online contacten op eigen vraag, twijfels, geen duidelijk antwoord. De keuze lag bij ons … Maar wat kies je dan? Je kind het eerste leerjaar laten proberen met het risico dat haar zelfbeeld nog minder wordt, dat ze ondergesneeuwd wordt? Of je kind de kans ontnemen en later misschien beseffen dat ze het wel gekund had? Weken, maanden van slapeloze nachten volgden.
Tot we die ene dag eens vrijblijvend een kijkje gingen nemen in het bijzonder onderwijs, in de speelleerklas. We gingen enkel kijken met onze dochter, we beslisten nog niets. De dag erna brachten we onze dochter naar school, en toen we haar gingen ophalen bleek dat ze tegen haar juf had verteld dat ze naar een nieuwe school ging.
Mijn meisje van zes jaar besliste zo even in haar eentje dat ze naar de nieuwe school ging. Ze had waarschijnlijk aangevoeld dat dit haar plekje was.
In september startte ze in de speelleerklas, met een bang klein hartje en mama zowaar nog meer. In oktober volgde een eerste oudercontact op haar nieuwe school, de zenuwen gierden door mijn lijf. Wat zou het zijn? Voor de eerste keer in drie jaar tijd hadden we een positief oudercontact. Wat deed dat eens deugd!
De oudercontacten die volgden waren niet allemaal even positief meer, ze zat er duidelijk om een reden, maar ze gaat vooruit. En is dat niet het belangrijkste?
Ik ben er van overtuigd dat wij de juiste beslissing namen. Ik heb een ander kind teruggekregen.
Maar… daar is hij, de dikke vette maar….
Het blijkt anno 2021 nog steeds taboe als je kind daar zit. Mijn kind is verbaal ontzettend sterk en ze camoufleert hiermee veel mindere kantjes. Hoe dikwijls ik al heb moeten horen ‘Laat haar toch proberen in het eerste leerjaar!’
Wij kozen voor haar welbevinden, en we zijn er nog steeds van overtuigd dat dit de betere keuze is, maar onze prestatiemaatschappij is zo enorm groot. En als ik er zo over nadenk begint dat al als ze baby zijn: ‘Slaapt ze al door?’ of ‘Oei, loopt ze nog niet?’ ik kan tientallen van dit soort vragen/opmerkingen opnoemen.
Waarom? Waarom mag een kind niet gewoon kind zijn en op eigen tempo ontwikkelen?
In het onderwijs waar ze nu zit wordt heel erg op niveau gewerkt. Zo kan het zijn dat je kan gaan lezen in de ene klas, en rekenen in een klas lager, wat jij op dat moment nodig hebt.
Waarom kan dit niet overal? Ik hoor van verschillende kinderen dat ze op tijd moeten lezen en rekenen. Er zal vast een reden voor zijn … maar is het niet absurd dat wij van zes- zevenjarige kinderen verlangen dat ze op enkele maanden tijd een tekst binnen de tijd lezen? Wat nu als ze hem gewoon kunnen lezen en begrijpen? Moet daar niet de focus liggen?
Voor mijn gevoel leggen we veel te veel druk op die kleine schoudertjes. Misschien zijn er mama’s die hier anders over denken en dat is helemaal ok.
Dus:
Aan de ouders die nu voor dezelfde keuze staan: doe wat jij denkt dat goed is voor je kind, communiceer met je kind, overweeg, maar volg je buikgevoel.
Aan diegene die in hetzelfde bootje zitten als ik, het is normaal dat het een heel aanvaardingsproces vraagt. Ik struggle nog vaak.
Aan de mensen die denken dat bijzonder onderwijs raar is, dat die kinderen van mindere afkomst zouden zijn en nog allerlei vooroordelen … DAT ZIJN ZE NIET!
Iemand verwoordde het ooit heel mooi naar mij: ‘Alles wat niet het normale is, is moeilijk.’
En laat dat nu net mijn dochter haar sterkte zijn, het niet normale. Want: ze is buitengewoon goed in babbelen, ze is buitengewoon goed in emoties bij anderen herkennen, ze is buitengewoon goed in onthouden waar we ooit al eens geweest zijn, ze is buitengewoon goed in fantasiespel, ze is buitengewoon goed in taal. Ze is buitengewoon goed in zichzelf zijn. Ze is een BUITENGEWONE BIJZONDERE dochter!
Veerle Jeurissen
