Een dag uit het leven van een thuiswerkende mama in quarantaine met man en kinderen
Dag 4. De ochtend begon veelbelovend! De hubby was onze bakjes ‘urgent – later’ aan het leegmaken. Normaal een jaarlijks - of laten we eerlijk zijn vijfjaarlijks - taakje voor mijzelf. Ik hou enorm van orde en netheid, maar zo af en toe een plaatsje voor rommeltjes moét toch in elk huishouden aanwezig zijn, niet? De bakjes werden dus leeggemaakt, gesorteerd op ‘houden’ en ‘weggooien’, gepoetst en vakkundig opnieuw gevuld.
Bleek nadien dat het wel een ideaal taakje was om in quarantaine te doen, maar de intentie was minder nobel … Hij zocht het paswoord van zijn e-mailadres en hoopte dit tussen de rommelblaadjes te vinden. Nee, hij zocht dat paswoord niet om zijn mail te lezen, hij zocht dat om in te loggen om een afspraak te maken voor de autokeuring! Jawel, hij wou graag een afspraak maken aan de hand van zijn e-mailadres en het bijhorende paswoord op een site waar hij nog nooit met die gegevens heeft ingelogd, aangezien ik dat altijd regel.
Het duurde een stuk of tien pogingen eer hij doorhad dat hij een fout paswoord gebruikte, het duurde voor mij één oogrol naar hem toe om te beseffen hoe precies de vork aan de steel zat. En nadien één inlogpoging met de correcte gegevens om het verder te regelen. Soit, het was 8u15 en het leek alsof er al een dag voorbij was.
Half 9: start van schooltijd! Ook online natuurlijk. Kind 1 trok zich goed uit de slag; het duurde langer dan gewoonlijk voordat er iemand kwam op Teams, maar ze las dan nog wat in een boek en eens vertrokken hebben we ze doorheen de dag amper nog gehoord.
Kind 2: bellen, bellen, bellen via teams, niemand neemt op… Uiteindelijk wel gelukt, hoe is mij achteraf gezien een raadsel. Ik zat in ieder geval net op tijd terug achter mijn eigen bureau voor een soort sollicitatiegesprek. Daar stond na vijf minuten het beeld stil. Snel uit en terug aangelogd en hop, we waren opnieuw vertrokken. Achteraf dacht ik ‘Dat was nu toch niet zo’n ramp, waarom lukt dat bij die schoolteams zo vlot niet?’
’s Middags heb ik de kinderen en mijn man verplicht in de tuin gestuurd. Het regende maar het was intussen al drie dagen geleden dat ze ook maar één stap buiten hadden gezet. Weer of geen weer: maak dat je buiten bent!!! Nadien hoorde ik ze schaterlachend verstoppertje spelen terwijl ik mijn eerste vergadering startte.
Mijn tweede vergadering volgde even later. Ik hoorde mijn man via de walkie talkie de kinderen optrommelen voor school. “Kom uit je verstopplaats” – “maar ik zit op toilet!” hoorde ik roepen. Ik was perfect aanwezig in de vergadering: micro uit, camera aan. Ik zat in de modus ‘samen’ naast mijn bestie@work dus ik was blij. Af en toe een berichtje naar manlief -die een verdiepje lager zat- of er al vorderingen waren daar beneden. Gauw die camera af en op de trap gaan luistervinken. Ja, kind 1 was goed vertrokken. Naar beneden weer een tiental keer de juffen proberen toevoegen tot de vergadering. Jawel, mijn zoon wil graag vergaderen met zijn juffen en we moeten daar zelf meerdere keren op aandringen, zo gaat dat met teams dat soms wel werkt en soms niet…
Eindelijk gelukt! Terug aanwezig op mijn eigen vergadering. Intussen kroop de kat van mijn bestie@work al bijna in mijn nek. Er was een gastspreker die telkens zijn scherm deelde maar er niet in slaagde de correcte power point op te starten. Ik riep luid AAAAAAAH van pure frustratie van al dat digitaal gedoe op het verdiep boven mij, onder mij en hier. Plots lag heel het team plat van het lachen. Snel: was ik mijn micro vergeten afzetten? Stond mijn camera toch nog op? Nee nee, iemand maakte de mop dat de gastsprekers rond digitalisering beter terug zouden komen. Inderdaad, goed idee!
Oef, het is koffiepauze, snel naar beneden. Oh leuk, mijn man is de ruiten aan het poetsen! Oh wacht, hij doet quasi alles in het huishouden, maar ramen lappen was daar nog niet bij. Dit was dus zonder water gebeurd, enkel met kuisproduct (pluspunten om voor het juiste te kiezen) en een droog zeemvel. Ik leg het hem in twee seconden uit en begin het voor te doen, maar dan heeft hij telefoon. Koffiepauze om, ik heb de ruit gepoetst, hij hopelijk de andere ramen nu mét water aan het doen en alle kinderen nog altijd flink bezig.
Half 4, school is gedaan! Mijn vergadering is nog bezig … Wat een dag! Morgen mijn 4/5e : enkel teamsproblemen van de kids oplossen en geen scherm voor mezelf klinkt als een aangename afwisseling na zo’n weekje quarantaine, ik kijk er al naar uit!
Intussen staat dochterlief in mijn bureau. Er werd van beneden een berichtje gestuurd of ze even mocht komen, dus zette ik mijn camera en micro alvast uit. Ze kwam trots een soort atomium van klei tonen, maar vond het vooral hilarisch hoe mijn collega’s samen in een soort auditorium zitten (die modus ‘samen’, weet je nog?). Eens leuk samen lachen, toppunt van de dag!
Zo dat was een dagje uit het leven van een thuiswerkende moeder, met twee kids die online les volgen en één man die zich geruisloos door het huis dient te bewegen.
Dolle pret!
