Een kerstboom voor mama en een kerstboom voor de kindjes
En voor ieder normaal mens hangen ze ‘door mekaar’. Maar dat is niet zo, ze hangen volgens een weloverwogen patroon, waardoor er tussen twee dezelfde ballen altijd dezelfde afstand is en je dus nooit op dezelfde tak twee dezelfde ballen zal zien hangen. Ook de lampjes zijn zo verdeeld dat de boom overal even veel verlicht is. Ik weet het, een normaal mens hangt gewoon zijn lampjes erin en blijft ballen hangen tot de doos leeg is of de boom vol genoeg, maar voor mij is het elk jaar een wiskundig spelletje.
Kindjes wilden ook versieren
Maar dit jaar had ik iemand in huis die zichzelf aanstelde als mede-decoratie-manager. Miel had namelijk op school geleerd over de kerstboom en hij wilde hem mee zetten. En hij wilde er zijn tijd voor nemen: het liefst een heel weekend. Terwijl ik gepland had om het op een maandag te doen als Thieu en ik alleen thuis waren (Thieu interesseert zich uiteraard geen (kerst-)bal voor de symmetrische opstelling van de lampjes, als het maar licht geeft).
Mijn moederhart wilde graag meegaan in Miel zijn enthousiasme, maar echt relaxt zou ik er niet aan beginnen. Bovendien voldeed mijn collectie moderne lampjes en stijlvolle ballen niet aan zijn idee van kerstversiering: er moesten namelijk slingers in een boom, de lampjes moesten op kaarsjes lijken, de ballen verschillende kleuren hebben en vooral: er moet een piek op de kerstboom staan. Op onze boom staat een ster, geen piek. Een glinsterende zwarte ster, trouwens.
De oplossing: een kindjeskerstboom!
De oplossing kwam toen ik vorige week in de winkel was. Ik kocht er een boom van één euro (eigenlijk twintig euro en een bon van negentien euro, maar je weet hoe wij vrouwen dat thuis uitleggen) en een hoop spotgoedkope versiering. Jawel, ook slingers en ballen en andere versiering in witte en rode kleurtjes.
Ik koos een boom die niet te hoog was, zodat de jongens met behulp van een klein trapje ook aan de bovenste takken zouden kunnen. Mijn man zorgde voor een stevige voet onder de boom en ik vond onderaan in mijn doos versiering nog wat ‘warme’ lampjes in de vorm van kaarsjes.
Een nieuwe familietraditie is geboren
Gisteren was het zover: terwijl Mon een middagdutje deed begon ik alvast de lampjes in de boom te hangen en mocht Miel haakjes aan de versiering bevestigen. We haalden een trapje uit de kelder en de boom (die buiten in de regen stond) mocht even naar binnen komen. Een uitgeruste Mon kwam naar beneden en Thieu werd in het wipstoeltje op de eerste rij van het beperkte, maar enthousiaste publiek gezet. Want ik was publiek, ik zou geen enkel ornament ophangen, de jongens mochten hun ding doen. Meer dan een half uur waren ze er zoet mee! Beurt om beurt op het trapje staan, overleggen waar er nog te weinig cadeautjes en te veel sterren hingen, mekaar helpen als een tak tegenwerkte of een bal op de grond viel: het was geweldig om te zien. Ik vond het niet alleen straf dat hun motoriek (ook die van Mon) zo verfijnd was, maar dat ze ook echt oog hadden voor het resultaat.
Ik weet niet wie het meest trots was, zij of ik. Twintig foto’s later ging de boom terug naar buiten, want hij zou op ons terras mogen staan de rest van de kerstperiode. ‘Dan kan iedereen onze boom zien!’ De lampjes gingen aan en we maakten ook buiten nog een tiental foto’s.
Er zit geen wiskundig schema in de boom van mijn zonen, de kleuren zijn cliché en de versiering pure kitsch, maar ik vind het resultaat ronduit prachtig. Een nieuwe familietraditie is geboren. En mijn bon van 19 euro? Die gaan we gebruiken voor een piek, want die was ik vergeten…
