Een verhaal waarin liefde alles overwint
Daarna bleef ik maar denken aan die leuke avond. Via sociale media kwamen we in contact en er volgden nog veel leuke avonden en dates. Voor de eerste keer in maanden voelde ik me terug recht krabbelen. In januari kwam van het ene het andere. We hadden een leuke tijd, maar dachten nog niet meteen aan een verdere toekomst.
In februari had ik het gevoel dat er iets niet klopte, ik voelde me anders dan anders. Na het wegblijven van mijn menstruatie deed ik een zwangerschapstest en jawel … deze was positief! En dat nog juist op 14 februari … Mijn wereld stortte eerst in. Hoe moest ik mij nu voelen? Blij? Verdrietig? Ik belde onmiddellijk mijn beste vriendin en samen met haar mama hadden we een goed gesprek. Met een lach en een traan stelden ze mij op mijn gemak.
Met een rompertje met daarop “Goed gescoord” raapte ik al mijn moed bijeen om hem het nieuws te vertellen. Toen ik bij hem aankwam, vertelde ik hem dat ik een valentijnscadeautje bij had. Mijn hart bonkte en heel mijn lichaam was aan het beven. Toen toonde ik hem het rompertje, samen met de test. Hij keek me aan en was eventjes stil … Maar zijn reactie was meteen: ‘We staan ervoor, en we gaan ervoor!’ Samen gingen we het avontuur aan.
We zochten samen een huisje om te huren dichtbij mijn familie en vrienden, zo voelde ik me het best. Toen we eenmaal samenwoonden, ging het met vallen en opstaan. Van leuke momenten tot onverschilligheid. Hoe moest ik iemand op deze manier beter leren kennen? Ik twijfelde aan mijn gevoelens: was dit wel echte liefde, of waren we samen door de zwangerschap?
De maanden gingen voorbij en naarmate de tijd vorderde, groeiden we dichter naar elkaar toe. De bevalling naderde en op 25 oktober was het zover: onze prachtige dochter werd geboren. Hoe hij met haar omging en hoe hij ons verzorgde was zo fantastisch om te zien. Mijn gevoelens groeiden en groeiden … Ik wist het zeker: dit wordt een schitterende papa en we worden samen een heel mooi en warm gezin.
Veel mensen hadden commentaar op het parcours dat we hebben afgelegd, en hun gezichten spraken boekdelen. Veel vriendschappen zijn kapot gegaan. Dat deed veel pijn, want in een klein dorpje heb je niet veel nodig om te kunnen oordelen en roddelen. Maar nu kijk ik met trots terug op ons avontuur.
Drie jaar later zijn we de trotse ouders van twee prachtige dochters en wonen we samen in ons huisje op het platteland dat we zelf hebben verbouwd en waarvan we onze thuis hebben gemaakt.
“Estelle and Axelle asked their parents: ‘How do you spell love?’ Mom and dad said: ‘You don’t spell it, you feel it!’”
Astrid
