Eerste bevalling, eerste babyblues
Weg uit de veilige ziekenhuisomgeving
Ik herinner me nog dat ik na de bevalling van mijn eerste dochtertje de eerste dagen zonder noemenswaardige huilbuien heb doorsparteld. Maar dag 4 was het flink raak: ik had de fameuze babyblues. Oftewel: aanhoudend gesnotter zonder een duidelijke reden. Gecombineerd met roodomrande ogen en een gezicht vol rode vlekken als resultaat. Geweldig om dan ook nog eens een zeer behulpzame man bij de hand te hebben die mijn babyblues ‘op de foto wou vereeuwigen’. Want ja, volgens hem zou ik hier ooit nog hartelijk om lachen. Yeah right!
Voor de komst van Fien dacht ik dat de kraamtijd in het ziekenhuis redelijk vervelend zou zijn. Een ziekenhuis kan toch onmogelijk gezellig vertoeven zijn? Maar ik herinner me nog goed dat ik mij lichtjes angstig en zelfs een beetje verdrietig voelde toen we de kraamkliniek achter ons lieten. Ik was er echt in de watten gelegd. Het was ook o zo gemakkelijk om maar op een belletje te moeten drukken zodra Fien een flesje moest drinken. Of om op een veilige (gehoor)afstand het badritueeltje te bekijken. Of op je domste vragen meteen een antwoord te krijgen. En vooral ook: om je boterhammekes en patatjes op tijd en stond geserveerd te krijgen. (Wie zegt dat ziekenhuiseten niet kan smaken, is so wrong!)
Ik was er klaar voor
Maar er was, tot mijn grote vreugde (en natuurlijk met bijbehorende tranenvloed) echt werk gemaakt van onze thuiskomst. Het hele appartement was van onder tot boven gekuist. En, belangrijker nog, de frigo was volgestouwd met eten. Halleluja!
En zo kwam het dat ze ineens thuis was, onze dochter. Na negen maanden en negen dagen in de buik bij mama, en vijf dagen gepamperd en verpamperd in het ziekenhuis, waren we eindelijk alleen met z’n drietjes. Ik was er helemaal klaar voor! Kuch…
Lees meer over de babyblues in ons artikel Help, ik heb de babyblues.
