Na een inleiding, arbeid van zo'n 20-tal uur en uiteindelijk een keizersnede was ons dochtertje er eindelijk. En ik, ik kon alleen maar wenen. Echt heel hard wenen.

Wenen van opluchting, blijdschap, ontroering, angst, bezorgdheid, verantwoordelijkheid … en vooral omdat we onze dochter, na tweeënhalf jaar proberen, eindelijk in onze armen konden sluiten...

Toen ze aan mijn borst lag, kwam die glimlach. Van oor tot oor :-).