En, wanneer komt de volgende?

23/11/2018

Door Mama Hylke

Bovenstaande vraag is, in verschillende varianten uiteraard, de vraag die mij de afgelopen weken en maanden zowat het meest gesteld moet zijn. Uiteraard wordt er eerst beleefd gepolst naar hoe het met de dochter gaat. Als je dan gewoon “goed” antwoord of iets wat erop lijkt (met andere woorden, als er uit je antwoord op geen enkele manier blijkt dat de vraagsteller een groot risico neemt om een gevoelige snaar te raken met de vervolgvraag), volgt bijna onmiddellijk de vraag “En, wanneer komt de volgende?”. Wordt soms ook verpakt als “En wanneer is het tijd voor nummer 2?”, of “Is het nog geen tijd voor broertje of zusje?”, of op nog een duizendtal andere manieren. Allemaal bedoelen ze echter hetzelfde: ze vragen of je nog niet dringend werk moet maken van gezinsuitbreiding, want “eentje is geentje”, dat lijkt de filosofie die er achter steekt wel te zijn.

Eentje is allesbehalve geentje

Wel, ik kan u het volgende zeggen: eentje is allesbehalve geentje. Onze dochter heeft ons gezinnetje compleet gemaakt. Op dit moment is er geen enkele reden om overhaast over te gaan tot een uitbreiding van onze familie. Begrijp mij niet verkeerd, ik zeg niet dat dat nooit het geval zal zijn. Ik kan onmogelijk nu uitsluiten dat ik volgend jaar, of voor mijn part binnen vijf jaar, er anders over denk en er effectief nog een broertje of zusje bijkomt voor Elise. Dat kan. Maar het kan ook zijn dat dat niet het geval is. Dat mijn vriend en ik beslissen dat ons gezin gewoon goed is zoals het is. En dat onze dochter als ‘enig kind’ zal opgroeien.

Maar blijkbaar zien de mensen daar vooral de nadelen van in: kinderen die opgroeien zonder broertje of zusje zouden zich continu vervelen thuis, minder goed rekening houden met anderen en bijna per definitie opgroeien tot egocentrische volwassenen waar je niets mee kan aanvangen. En misschien zit daar ergens een grond van waarheid in: het is logisch dat een kind dat thuis niet altijd alles (of veel) moet delen, dat iets minder gewend is dat een kind uit een groot gezin. Ik kan die redenering ergens wel volgen.

Maar zeg nu eerlijk: zijn er bij de mensen die wel met broer(s) of zus(sen) zijn opgegroeid, ook geen egocentrische mensen bij die schijnbaar nooit rekening hebben moeten houden met een ander? Zijn er bij de kinderen die als enig kind opgroeien dan echt alleen maar zielige kindjes die nooit thuis een speelkameraadje hebben? Of is het misschien mogelijk dat dat wordt gecompenseerd door een goede kinderopvang waar ze leren samen spelen, en door neefjes en nichtjes die samen met de kindjes kunnen dollen?

Compleet

Is een gezin dan echt alleen compleet als er meer dan 1 kindje is? Ik geloof van niet. Er zijn zoveel factoren die erbij komen kijken. De belangrijkste, waar in mijn ogen alles mee begint? De ouders.

Als zij zich er niet aan toe voelen om een tweede kind (of een derde, of een vierde, whatever) op de wereld te zetten, moeten ze daar toch beter niet aan beginnen? In mijn geval weet ik bijvoorbeeld dat een tweede zwangerschap lastig zal verlopen, gezien mijn verleden met bekkeninstabiliteit. De kans is groot dat ik dan enkele maanden thuis moet zitten. En mijn vriend en ik zijn mensen die nu eenmaal veel slaap nodig hebben, en dat lijkt mij niet echt iets wat je er bij krijgt als er een extra baby in huis komt.

Dus lijkt het ons voorlopig beter om al onze energie te focussen op ons dochtertje en te zorgen dat zij opgroeit tot een meelevende, gezonde, aangename en vrolijke meid. Dat het haar aan niets ontbreekt. Nogmaals, misschien denk ik daar binnenkort anders over. Ik sluit niets uit.

Maar aan alle mensen die mij de vraag nog hadden willen stellen in de nabije toekomst: voorlopig komt er geen nummer 2. We zijn gelukkig zo. We zijn compleet. Toch bedankt voor de interesse!

Deze blog verscheen eerder op howtobeamom.