Fuck mildheid

Alleen schuilt er een gevaar in die mildheid! Mensen maken hier soms gebruik van om hun hele opvoedingsstijl mee goed te praten. Mild zijn is niet hetzelfde als lui zijn. Opvoeden is een zware job en als ouder moet je nu eenmaal zorgen voor een veilige omgeving voor je kind. In mijn ogen kan je enkel voor veiligheid zorgen, als je peuter ook effectief grenzen krijgt aangeleerd.

Als leerkracht heb ik al meerdere bijscholingen over probleemgedrag achter de rug. Ook tijdens mijn opleiding heb ik veel opgestoken uit de lessen ontwikkelingspsychologie. En ondertussen heb ik al ruim vijftien jaar ervaring als leerkracht en twaalf jaar als mama. Ik weet als geen ander dat probleemgedrag voorkomt bij kinderen en jongeren die effectief een probleem hebben.

Alleen zie ik de laatste tijd meer en meer kinderen die probleemgedrag stellen omdat ze hun zin niet krijgen. Soms moet je hard kunnen zijn tegen je kind. Soms is nee effectief nee en blijft het ook nee. Geen gezeur, geen gejengel en zeker geen tranen mogen je dan doen zwichten. Kinderen hebben nood aan grenzen, want die bieden duidelijkheid. Zij moeten weten op welke manier ze aandacht mogen vragen en zij moeten aanvoelen hoe het zeker niet kan. Kinderen moeten weten wanneer ze goed gedrag stellen, je moet dit als ouder ook benadrukken. Ik overlaad mijn dochters en mijn leerlingen met complimenten als zij zich goed gedragen. Een ouder die soms wel toegeeft aan krokodillentranen en op een ander moment boos wordt omdat de kleine blijft klagen en zagen, dat zorgt pas voor problemen. Plots ben je onvoorspelbaar en er is niets beangstigender voor een kind dan onvoorspelbaarheid. 

Mijn kinderen hebben mijn ex en mezelf destijds vaak genoeg getest in consequent en kordaat optreden. Als je dat niet kan zijn op bepaalde zaken, dan mag je uiteraard mild zijn voor jezelf maar moet je het ook niet goedpraten. Als je als ouder (want de papa’s zijn minstens even schuldig als de mama’s) niet consequent kan optreden, dan slaapt je kind van tien nog steeds om de paar nachten tussen jou en je partner, ook al zorgt dit voor problemen in je relatie. Of dan krijgt jouw twaalfjarige nog steeds huil- of woedeaanvallen, omdat hij gewend is op deze manier zijn zin te krijgen. Ik heb al oudercontacten gevoerd waarbij de ouders ten einde raad waren omdat hun dertienjarige zoon in het midden van de living kakte om zijn zin te krijgen. Waanzin!

En wij, de consequente mama’s, moeten dan aan onze kinderen uitleggen waarom de wereld zo onrechtvaardig in elkaar zit. Wij proberen dan uit te leggen waarom dat meisje van de klas zo agressief reageert en andere kinderen slaat, of waarom die zoon van de vrienden toch nog een suikerspin heeft gekregen ook al werd het voor alle kinderen in de vriendengroep verboden.

Lieve mama’s, dit is geen oproep voor minder mildheid naar jezelf toe. Wij zijn superhelden en doorstaan elke dag zotte wensen en gekmakende vragen. Wij worstelen ons elke dag door een ellenlange to do-lijst. Wij zorgen voor anderen en laatst pas voor onszelf.

Maar mag ik aub één raad geven? Wanneer jouw kind krokodillentranen laat omdat het voor de zoveelste keer zijn zin wilt krijgen, laat de tranen maar rollen. Je bent geen slechte mama door niet te zwichten en toe te geven.

Eén slogan heeft mij fameus geholpen de voorbije jaren als moeder:

You don’t negotiate with terrorists!

Deze blog verscheen eerder op Mamamoetjes.