Gefaald

Ik voel me hierdoor zo minderwaardig. Gebroken. Ik heb het gevoel dat ik zoveel mensen teleurgesteld heb en teleurstel, want ik heb hen niet kunnen geven waar iedereen zo naar uit keek, maar vooral waar ik zo naar uit keek. Ik heb mezelf ook teleurgesteld en dat is zwaar om te dragen.

Hoe kan ik me nu één van hen voelen? Hoe kan ik me nu een mama voelen? Het breekt me dat mijn dochter hier niet rondloopt. Dat ik haar niet zal zien opgroeien. Dat ik niet zal kunnen doen wat ik zo graag met haar wil doen.

Het breekt me als ik denk aan de toekomst, een toekomst die zo onzeker is. Een toekomst die me bang maakt, die me zorgen baart. Want ik wil een kindje om voor te zorgen. Een kindje van ons. Een gezond kindje. Een kindje dat gelukkig kan zijn en mag opgroeien. Maar ik wil Helena* ook niet vervangen. Want ze is onvervangbaar. Maar ze is er niet fysiek en die leegte die zal nog lang blijven. Die zal voor altijd blijven.

Voor altijd een hand te kort aan mijn hand, een schoot te leeg, een bord te weinig, een kamer te veel ... Leeg leger leegst. En vooral gebroken. In stukken verscheurd. Kapot van verdriet.