Gemis van het derde trimester
Ik heb er veel voor over om
- ontelbaar veel foto's met mijn buikje te nemen, voor mijn vriend waarschijnlijk tot vervelens toe ;-)
- mijn babyshower te vieren (de liefste vriendinnen hadden het verplaatst naar een later moment wanneer Céleste kon meevieren, maar toen strooide Corona roet in het eten...)
- de laatste weken met die dikke buik rond te waggelen (nooit gedacht dat ik dit zou missen, want ik zag er zo hard tegenop om te verdikken)
- mijn ziekenhuisvaliesje al weken op voorhand klaar te zetten aan de voordeur (controlefreak ...)
- mijn collega's uit te zwaaien op het werk ('tot over 3 maand hé, ben er eventjes tussenuit om een kindje op de wereld te zetten')
- mijn water te voelen breken of toch ten minste te ervaren wat weeën zijn (10 uur aan een stuk hoeft nu ook weer niet hoor)
Telkens wanneer een vriendin de kaap van 28 weken zwangerschap overschrijdt, wordt dit gemis naar het bovenstaande even extra getriggerd bij mij.
Natuurlijk ben ik enorm blij voor hen dat de zwangerschap verloopt zoals die zou moeten. Ik wens hen immers niets liever toe.
Toch moet ik toegeven dat de pijn van wat ik gemist heb dan weer wat meer op de voorgrond komt te staan. In die mate zelfs dat ik onmiddellijk opnieuw zou beginnen, om het nu eens ‘goed‘ en ‘zoals het moet’ te doen. En om het allemaal eens 'volledig' te ervaren.
Natuurlijk heb ik hier(1) zelf maar weinig over te beslissen (een tweede vroeggeboorte is reëel) en (2) moet dit verdriet eerst een plaats krijgen alvorens we terug van vooraf aan kunnen beginnen. En of we daar ooit wel klaar voor zijn? Geen idee, dat valt af te wachten. Eerst nemen we tijd voor elkaar én voor Céleste.
In tussentijd geniet ik wel extra hard mee met elke vriendin wiens baby in haar buik weken optelt en grammetjes verzamelt.
Deze blog verscheen eerder op Babystepsbybceleste.
