2934fi.jpg

Gêne? Wat is dat?

23/11/2022

Een zwangerschap en het moederschap veranderen je leven. Op alle vlakken. De grootste verandering? Gêne ken ik niet langer.

Schaapachtig

Ik ben nooit het type geweest dat uitkijkt naar een medisch onderzoek waarvoor je één of meerdere kledingsstukken moet uitspelen, maar vandaag schaam ik me haast nergens nog voor.

Het begint al tijdens de zwangerschap. De gynaecoloog gebruikt een grote staaf met een soort condoom eromheen om een echo te maken. De eerste keer grinnik je wat schaapachtig naar je man, maar na het zoveelste onderzoek op rij begin je het normaal te vinden. Het wordt routine.

Brullen

Mijn borsten toon ik niet graag, dat is nu eenmaal zo. Toch moest ik ze na de geboorte van de dochter verschillende keren bovenhalen. Vlak na mijn bevalling werd het me al even te veel. Oververmoeid maar toch elke drie uur je wekker zetten om je pasgeborene aan te leggen.

Om de melkproductie op gang te brengen, kwam een verpleegster regelmatig niet al te zachthandig afkolven. Het deed zo veel pijn, dat ik het na de vijfde keer uitbrulde. IK.WIL.NIET.MEER. De hele materniteit moet het gehoord hebben, want nog geen uur later kreeg ik een elektrische kolf. En oh, wat ben ik die kolf dankbaar. Ik begrijp nog altijd niet waarom ik per se met de hand moest leren kolven.

Peepshow

Na een tijdje vlotjes borstvoeden ontdekte ik bolletjes in mijn borsten. Aanvankelijk kon ik ze wegmasseren, maar wat later lukte het mij niet meer. Mijn moeder, de kraamhulp, huisarts, gynaecoloog: iedereen moest kijken, voelen, wrijven, duwen. Een echte peepshow werd het.

De pijn nam echter zo fel toe dat ik een trip kon boeken naar de dagkliniek om de abcessen te laten leeghalen. Sinds die ingrepen – jawel, na de eerste sessie mocht ik nog een tweede keer terug – schaam ik mij niet meer voor mijn borsten. Ze zijn er, ze zijn van mij, ook al zijn ze maar een handjevol groot. Een F-cup is toch ook niet al niet handig, zo merkte ik. Door de stuwing liep ik een paar dagen rond met een driedubbele versie van mijn boezem. Ik begrijp nu waarom enkele rondborstige vriendinnen regelmatig klagen over rugpijn. Respect. 

Kaka bestuderen

En ja, mama's verliezen onderling blijkbaar ook hun gêne. Twee jaar geleden kon ik me hoegenaamd niet voorstellen dat ik ooit geboeid zou zitten luisteren naar een exposé over hoe je het beste omgaat met luieruitslag. Schaamteloos vertel ik aan een andere mama hoe ik regelmatig de kaka van mijn kind bestudeer. Ik stuurde zelfs al een foto van de paarse stoelgang van dochterlief naar een mama-verpleegster.

Ik denk dat ik kan stellen dat ik de gênegrens lang gepasseerd ben. Ik ben er niet trots op, maar ook niet rouwig om. It comes with the kids. Ik heb het gewoon aanvaard.