Hand in hand over de finish

Er staan veel mensen naast de start om de kindjes aan te moedigen, en daar horen mijn familie en ik ook bij. Ik sta klaar om alles te filmen. Op het schermpje van mijn camera zie ik hem achteraan het groepje kindjes staan, helemaal verloren... Ik had hem proberen voor te bereiden op wat er zou komen, maar zo’n massa mensen (we wonen in een dorp dus het zijn geen duizenden mensen, maar ik stel me even in zijn plaats), daar had ik hem niet op kunnen voorbereiden... Hij wist ook niet echt wat hij zich moest voorstellen bij een ‘loopwedstrijd’. Enkel: Je mag een stukje lopen op straat met de andere kindjes en daarna kom je terug naar mama. Er zijn ook grote mensen die met jullie mee gaan lopen zodat je de weg weet. Meer had ik hem volgens mij ook niet kunnen vertellen?

Helemaal alleen

En daar stond hij dan, helemaal alleen... Ik denk dat hij zich op dat moment toch zo heeft gevoeld. Ik zette mijn camera af en ben naar hem toe gegaan. Hij was nog niet aan het wenen toen hij daar stond, maar de tranen begonnen over zijn wangetjes te rollen toen ik hem vroeg of hij nog mee ging lopen. "Ik wil dit niet mama". Ik probeerde hem nog te overtuigen en te vragen of hij graag met zijn neefjes mee wilden lopen, want die deden ook mee. Zij hadden dat vorig jaar ook al gedaan en wisten wat er ging komen en wat ze gingen doen. Maar hij wilde het echt niet.

En daar stond ik dan... Alle kindjes liepen alleen en de mama's en papa's stonden langs de kant. Wat zou ik doen? Zou ik hem vragen of ik met hem mee moest lopen? Want ik wou erg graag dat hij dit een keer had meegemaakt, omdat ik hem ken en weet dat hij het uiteindelijk wel leuk zou vinden. Maar wat zouden alle andere mensen dan wel niet denken? “Oei, wat een mama's kindje is dat?” Of "amai die mama legt er ook wel veel eieren onder?” "Wat voor een overbezorgde moeder loopt daar nu mee?” 

Ik ben zelf geen held in dingen doen waarbij massa's mensen (jaja nu vond ik het zelf ook een massa mensen, ook al waren het er misschien maar 70 ) naar mij kunnen kijken. Ik moest vlug zijn want over enkele minuten gingen ze vertrekken....

Zorgen aan de kant

Ik besloot om mijn eigen angsten en zorgen aan de kant te zetten en heb mijn stoute schoenen aangetrokken. Ik pakte zijn handje, en daar klonk het startschot. En weg waren we! We begonnen te lopen... Ik had mijn camera aan mijn zus gegeven, maar mijn handtas en cameratas hingen nog onder mijn arm. “Oei oei, zie mij hier nu lopen... Wat een gezicht met mijn sandalen en kleedje aan... Ooooh wat heb ik nu gedaan... En veel mensen kennen mij hier...”

... En toen heb ik mijn knop omgedraaid. “Hé, mijn zoontje weent niet meer. En hij loopt! Hé, goed zo jongen! Leuk hé!” Hij kon al een beetje lachen! En toen begon ik te denken, wat ben ik fier op hem dat hij dit doet en probeert! En ik was stiekem ook wel een beetje fier op mezelf!  Ik heb mijn eigen angsten om wat anderen over mij zouden denken opzij gezet, om ons zoontje de kans te geven om iets nieuw te ontdekken! En het is ons gelukt! We lopen! Samen!

We hadden de eerste 100 meter gelopen en moesten toen terug draaien om naar de finish te lopen. Op de terugweg zag ik plots enkele andere mama's met kindjes lopen die aan het wenen waren. Ik was blijkbaar toch niet de enige die dit deed, dan was het misschien toch niet zo’n slecht idee om met hem mee te lopen?

Hij hield mijn hand stevig vast

De hele weg heeft zijn handje mijn hand stevig vast gehouden. Halverwege, toen we terug draaiden, vroeg ik hem of ik zijn hand mocht loslaten en langs de kant mocht meelopen (ik probeerde hem toch nog te overtuigen om het alleen te doen, omdat we terug gingen naar de ‘massa’ mensen die stonden te kijken en ik toch nog graag aan die ‘massa’ wilde bewijzen dat hij geen mama's kindje is en ik geen overbezorgde mama ben...). Maar nee hoor, hij wilde dat ik zijn handje vast zou blijven houden en dat deed ik ook.

En uiteindelijk zijn we "samen" over de finish gegaan... hand in hand... Pas toen hij in de rij mocht gaan staan om zijn prijs in ontvangst te nemen, durfde hij mij los te laten. En daar stond ik dan aan de kant te glunderen... Want hij had het toch maar gedaan! Samen met mij... En wat alle mensen zouden denken, was ik al snel vergeten. Had ik in de paar seconden voor de start aan mijn eigen angsten toegegeven om wat de mensen over ons zouden denken, dan hadden we hier nu niet gestaan. Dan was mijn zoontje niet gaan lopen en had hij dit niet als iets positief ervaren, maar enkel als iets waar hij bang voor is en dat hij niet leuk vindt.