Helaas kan de natuur twee keer op rij gruwelijk wreed zijn
Het zou ons geen tweede keer overkomen. Uitgerekend voor 31 januari 2019, exact een jaar na die gitzwarte dag van mijn miskraam. Symbolischer bestaat haast niet.
We spreken niet veel over jou. Je papa is dolbij. Honderd procent overtuigd dat het deze keer goed zit. Ik heb het moeilijk vanaf dag één. Angst. Onzekerheid. Paniek.
Heel even lacht het geluk ons van alle kanten toe. Een perfecte achtwekenecho, een nieuwe job. Zoveel geluk dat ik wantrouwig word. Ineens krijg ik de twee dingen waar ik al zo lang voor vecht.
Nog diezelfde dag verlies ik bloed. Veel. Uit het niets. In het midden van de stad. De twee weken die volgen zijn een hel. Ik balanceer tussen hoop en paniek. Uiteindelijk wint deze laatste. M’n angst is terecht.
Amper twintig uur nadat ik je vrolijk heb zien bewegen. Nadat ik je vingertjes telde op het scherm. Een echt minimensje van zes cm met alles erop en eraan. Misschien zelfs al haartjes op je hoofd.
Onze dokter net terug van vakantie. Alsof je hebt gewacht. Opnieuw heeft ze geen woorden. Dit doet pijn. Straks wordt het ziekenhuis weer dat enge monster. Wil ik hier nooit meer komen. En haar nooit meer zien. In januari kon ik het niet geloven. Nu wel. M’n lichaam gaf duidelijke signalen. Je was zo sterk. Nét niet sterk genoeg.
Jij wordt niet de broer of zus voor P. waar we zo naar uitkijken. Hoe gaan wij dit een tweede keer overleven? Gaan we nog een derde keer het risico durven nemen? Alles op het spel zetten wat we wél hebben?
Opgeven staat niet in m’n woordenboek. Maar dit komt dicht in de buurt. Gevaarlijk dicht.
Slaapwel, lieve schat.
Mama
