… maar geen baby. Geen blijde verwachting dus. Het is verwachting met een mengeling van hoop, frustratie, woede, wanhoop en een hele hoop andere emoties.
Afgelopen week overviel het me. Harder dan anders. Het feit dat we deze maand exact twee jaar in verwachting zijn. In verwachting van een kindje dat zo gewild is.
Maar voorlopig is het zonder blijdschap. We proberen het al twee jaar, waarvan iets meer dan een jaar in een fertiliteitstraject.
En voor het eerst voel ik wanhoop. Er liep en loopt heel wat mis. De tijdsdruk wordt groter. En het idee dat babygeluk voor ons misschien niet is weggelegd, begint steeds meer te schemeren. En met dat laatste heb ik moeite. Heel veel moeite, ik kan er (nog) niet mee om dat ik misschien nooit mama zal zijn.
De geboortekaartjes van mensen onze omgeving die op de kast staan in onze living (en dat zijn er wel wat) heb ik afgelopen weekend weggenomen. Het spijt mij voor de gelukkige mama’s en papa’s, maar ik kan ze niet meer zien.
Ik ga veel vaker naar het toilet dan anders als ik in het gezelschap ben van mensen met een baby. Niet per se om te plassen, wel om mijn tranen weg te duwen of te laten gaan. Mijn reacties zijn voor sommigen waarschijnlijk vreemd.
Ik ben misschien wat onvriendelijk zelfs. Dat kan. Maar zo is het dan maar. Eerlijk? Ik heb geen zin om er me voor te excuseren - ook al is het niemands fout, maar dus ook niet de mijne.
Momenteel ben ik kwade verwachting.
In droeve verwachting.
In verwarrende verwachting.
In eindeloze verwachting.
Maar wel nog in verwachting. Daar houd ik me aan vast.
