Het geboorteverhaal van Pia vanuit de lens van Marijke Thoen

15/03/2016

Door Mamabaas

De geboorte van Pia was geen gemakkelijke: de onsluiting verliep heel traag, de aanstaande mama was misselijk, moest regelmatig overgeven en kreeg ook nog eens koorts. Maar wat echt aankwam was het feit dat ze haar tweede kindje niet zoals gehoopt zou kunnen vasthouden na de bevalling. "Ik kan de teleurstelling van het gezicht van Mari Isabel aflezen. Ze vertelt ...

De geboorte van Pia was geen gemakkelijke: de onsluiting verliep heel traag, de aanstaande mama was misselijk, moest regelmatig overgeven en kreeg ook nog eens koorts. Maar wat echt aankwam was het feit dat ze haar tweede kindje niet zoals gehoopt zou kunnen vasthouden na de bevalling.

"Ik kan de teleurstelling van het gezicht van Mari Isabel aflezen. Ze vertelt dat haar eerste kindje vijf weken te vroeg met een keizersnede werd gehaald na gebroken vliezen en dat ze dit keer haar kindje zo graag bij zich had willen houden na de geboorte. Ze vertelt er meteen achteraan dat het enige advies wat ze geeft aan haar zwangere vriendinnen luidt “maak geen geboorteplan!” .. dan kan je ook niet teleurgesteld zijn als er niets van je plan overblijft, voegt ze er nog aan toe.

Maar hoe je ook je best doet om geen verwachtingen te hebben, je hebt ze natuurlijk toch. En de kunst is dan om die te kunnen loslaten en vooruit te kijken. Mari Isabel besluit daar en dan om dat te doen en ik bewonder haar ervoor."

Na 17 uur arbeid is er nog steeds niet echt schot in de zaak: 8 centimeter ontsluiting en daar blijft het bij.

Omwille van het litteken van de eerdere keizersnede van Mari Isabel wordt er heel voorzichtig omgesprongen met de weeën-opwekkers maar de verloskundigen zijn het er nu wel over eens dat er zo stilaan wel iets moet gaan gebeuren. In overleg met de gynaecoloog gaan de weeën-opwekkers iets naar omhoog. “We wachten nu nog een half uur om te kijken wat het effect daarvan is maar als er dan niets veranderd is, is dit verhaal ten einde…”. “Hoe bedoelt u, dan is dit verhaal ten einde”, vraagt Ralph.

Natuurlijk kan hij best zelf wel het antwoord op zijn vraag verzinnen maar hij moet ergens nog gehoopt hebben dat de verpleegkundigen met een ander antwoord dan ‘keizersnede’ op de proppen zouden komen. Helaas… “keizersnede” is het enige antwoord op zijn vraag. Als er al een geboorteplan was geweest dan was het hele plan bij deze verfrommeld en in de vuilnisbak gekegeld. Iedereen baalt en hoopt vurig dat het harder zetten van de weeën-opwekkers een wonder zal verrichten op een half uur tijd.

Een goed half uur later komt de gynaecoloog terug binnen. Tot twee keer toe wordt de arts gestoord door haar telefoon net op het moment dat ze Mari Isabel wil gaan onderzoeken. Telkens verdwijnt ze dan even op de gang en komt even later weer terug. Het lijkt wel alsof iets of iemand hierboven nog wat tijd wil rekken, denk ik. En dan uiteindelijk toch het verdict: 9,5 cm.

YES!
(ik roep het niet, ik denk het wel, iedereen denkt het, ik weet niet meer of de anderen het wel roepen maar er is in elk geval een gevoel van euforie dat even door de kamer golft).

“Oké, ik geef je nu nog even, je mag al lichtjes meeduwen als je wilt, ik kom straks terug en dan gaan we ervoor”.

De dokter komt terug en Mari Isabel perst alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. Ze doet het echt ontzettend goed en ik vraag me af waar ze in godsnaam die kracht nog vandaan haalt. Om 17:12 komt uiteindelijk een prachtig meisje tevoorschijn. Pia zal ze heten.

Pia wordt al meteen even onderzocht door de kinderarts maar ze laat stevig van zich horen, heeft een mooie kleur en kreeg het ook niet één keer moeilijk tijdens de geboorte. Ze mag dus best nog wel even bij mama voor huid-op-huid-contact, ook al moet ze omwille van het koortsverhaal van haar moeder nadien toch mee naar neonatologie. De kinderarts die even later de couveuse komt binnenrijden om Pia op te halen heeft de meest ondankbare taak van de dag. Mari Isabel heeft echt geen zin om haar dochtertje af te geven, maar wat moet, moet."