7 dagen. 1 week. Een periode die je net te kort vindt om er eens helemaal uit te zijn. 7 dagen zijn voorbij voor je het weet. 7 dagen passeren snel. Maar ze mogen nóg sneller gaan.
14 februari staat met rood aangestipt in onze agenda. Neen, niet omdat we romantische zielen zijn die een dag vol hartjes en melige dingen gepland hebben. Onze hot date op Valentijn is van een ander kaliber.
7 dagen aftellen. Maar eigenlijk is dat aftellen al langer dan 7 dagen bezig. En het is aftellen en hopen tegelijk. Hopen dat je die afspraak misschien toch niet nodig hebt. Omdat het op het laatste nippertje toch gelukt is.
Gelukt is … om zwanger te geraken.
Maar dat is het niet. Al een poos niet. En dus gaat onze Valentijndate door. In een waarschijnlijk iets minder romantisch dokterskabinet. Met de fertiliteitsarts.
Het is een vreemd aftellen. Enerzijds kan dat moment er niet snel genoeg zijn. Anderzijds zijn er die gevoelens van onzekerheid en angst. Wat zal er op ons afkomen? Wat als er een groot probleem is? Wat als het niet lukt?
Een hele resem vragen en twijfels flitsen door mijn hoofd terwijl ik de medische vragenlijst invul. Het is kunstmatig. Dat wist ik natuurlijk wel. Maar nu voelt het plots ook echt zo aan.
Het is confronterend. Ook dat had ik ingecalculeerd. Maar niet de intensiteit van de confrontatie, terwijl ik de ‘concrete samenvatting van mijn hulpvraag’ noteer.
T-minus 8. Over 8 dagen weten we misschien iets meer. Over 8 dagen hebben we misschien al de volgende stappen misschien gezet op weg naar een baby. Naar ons gezin. Aftellen en hopen.
