Het is op, simpelweg op
De winter was een lange, gapende leegte vol saaiheid. Reikhalzend keken we uit naar de lente. Zo overleefden we ‘a Christmas Carroll’ en weken van druilerig donker weer zonder enige sociale activiteit. Samen met de zon zou de situatie verbeteren, met een beetje geluk zouden we zelfs een terrasje kunnen doen of buiten wat meer mensen zien. Living on the edge. Helaas, in plaats van perspectief hangt er een nieuwe lockdown boven ons hoofd.
Koortsblazen en stresslevels
De beslissingen van de veiligheidsraad brachten mij in een constante staat van alarm. De koortsblaas waarmee ik wakker werd maakt mijn stresslevels pijnlijk zichtbaar.
Ik herinner het me al te levendig, die eerste lockdown. Naast werknemer, moeder, juf, huishoudster en speelkameraad zijn bleef er geen ruimte meer over voor mij. Met elke voorbijgaande week was ik een stukje meer van mezelf kwijt. Het ergste van al was het intense verdriet van een kind dat zijn vrienden mist. Dat laatste was de absolute genadestoot.
Dat wil ik nooit of te nimmer meer meemaken. Het enige wat me de voorbije maanden nog deed relativeren was dat ons kind naar school kon en daar wat contact met leeftijdsgenootjes had. Het gevoel dat voor hem de wereld misschien nog normaal leek en niet volledig naar de kloten.
Vicieuze cirkel
Vandaag zijn we – alle inspanningen ten spijt – weer op hetzelfde punt beland. Pas op, ik begrijp dat de cijfers zijn niet bepaald rooskleurig zijn en dat er actie moet ondernomen worden.
Helaas weten we dat een schoolsluiting ook andere nefaste cijfers naar boven brengt: die van schoolachterstanden, depressies en helaas ook intrafamiliaal geweld. Dat laatste is in ons knusse gezinnetje gelukkig niet aan de orde.
Toch heb ik oprecht angst wat een nieuwe schoolsluiting met ons zal doen. Ik heb na een jaar in overlevingsmodus simpelweg de energie niet meer om dit op een positieve manier te organiseren. Het is op, simpelweg op.
