Het mamamysterie: hoe je soms meer alleen gedaan krijgt dan met twee
Papa drie weken lang thuis
Drie weken geleden verliet ik de kraamafdeling met mijn wolk van een baby. Drie weken lang was mijn wederhelft thuis: goed gemikt met zijn verlof en mijn bevalling, waarvoor dank, lieve zoon.
Drie weken waarin hij kookte en ik in de zetel borstvoeding gaf, hij de strijk deed en ik in de zetel borstvoeding gaf, hij de broertjes naar school/onthaalmoeder bracht en ik… euhm… in de zetel borstvoeding gaf.
Als er een wetsvoorstel komt voor extra dagen vaderschapsverlof, ben ik meteen voor! Zeker als er nog broertjes of zusjes in huis zijn en je een man hebt zoals de mijne (echt: ik kan niet koken en aan een t-shirt in de kast zie je of hij of ik het strijkijzer vasthad): topidee!
Mijn eerste weekend als semi-alleenstaande mama
Dit weekend waren die drie weken om. Vrijdagavond vertrok manlief voor een nachtdienst, de eerste van een rijtje van zeven opeenvolgende nachten. Ik had een gevoel in mijn maag zoals voor een examen, ik was kattig tegen hem en had zelfs geen zin om te eten (wat straf is, want door de borstvoeding kan ik constant eten). De reden: ik zag enorm op tegen het idee dat ik de komende nachten voor drie kinderen uit bed zou moeten komen. En de komende dagen (wanneer hij slaapt of tegen de late namiddag als een zombie tevoorschijn komt) voor die drie kinderen uit de zetel zou moeten blijven.
Zo dadelijk begint zijn derde nacht en is mijn eerste weekend als semi-alleenstaande moeder van drie voorbij. En ik ben fier op mezelf!
- Ik ben met mijn drie koters buiten gekomen: carwash, bibliotheek en een babyborrel.
- We hebben samen het huis versierd voor carnaval en ze hebben gezonde maaltijden gekregen.
- Het huis is opgeruimd en alles staat klaar voor de vakantie die morgen begint.
En toen ik daarnet het verhaaltje voorlas aan de twee oudsten (de derde lag op de achtergrond weliswaar te huilen van de honger, maar hey, ik heb maar twee handen en twee borsten tot nader order, maar ze zijn voorlopig nog niet los te koppelen) zagen ze er allebei nog geheel intact en zelfs gelukkig uit (die derde trouwens even later ook, nadat die borsten terug in de buurt waren).
Soms krijg je meer gedaan alleen dan met twee
Eén van mijn beste vriendinnen heeft er ook drie en ik stuurde haar fier een Whatsapp-berichtje om te vertellen dat we het overleefd hadden. En zij zei wat ikzelf ook al wel aanvoelde: soms krijg je precies meer gedaan als je alleen bent dan met twee. Het is waarschijnlijk geen zicht als ik tegen mijn orkaantempo duplo opruim. Of met Thieu aan de borst Mon uit zijn eetstoel help. En het lijkt waarschijnlijk niet gestructureerd als ik door het huis loop en vier dingen tegelijk lijk te doen. Maar je hebt een overzicht en je weet dat je het allemaal zelf moet doen. En ook al gaat dat soms gepaard met een hogere bloeddruk of een uitval tegen je kinderen (zoals vanmiddag: vijftien keer gezegd dat ze hun jasjes moesten uitdoen… zucht!), het lukt wel.
Het lijkt dus beter te lukken dan wanneer je partner in de buurt is en je ervan uitgaat dat hij wel door zal hebben welke taken hij op zich kan nemen. Want natuurlijk doet hij dat niet en als hij het doet, is het niet in de volgorde of op de manier dat jij het zou willen. En oh wee, als hij op zo’n stressmoment durft roepen tegen de kinderen…
Is het omdat wij mama’s vinden dat we beter kunnen multitasken? Of is het omdat we niet duidelijk genoeg zeggen welke hulp we verwachten? Of zijn het dan toch onze hormonen? Of zetten we onszelf gewoon graag op een voetstuk?
Mij maakt het niet uit wat de reden is. Ik ga vanavond slapen met een heerlijke roes van fierheid om mezelf. Hopelijk blijft er morgenvroeg, als de orkaan terug wakker is om overal op tijd te geraken, nog iets van die roes over.
En als mijn wederhelft volgende week terug enkele dagen thuis is, dan hoop ik dat hij dit niet gelezen heeft en zonder morren weer aan het koken en strijken gaat. Want 1+1 is misschien niet altijd twee, maar het is toch ook vaak drie en zonder hem (aanwezig of op de achtergrond) zou ik dit allemaal niet willen doen.
