Het verhaal van een pleegmama: the best of both worlds
Moedergevoel + ik wil ergens een verschil maken
Als ik dat al zou willen, vind ik dan wel dat ik dat mag doen als ik niet 100 procent zeker kan zijn dat het kindje wel gezond zal zijn? (Of toch 100 procent zeker zeker dat ik mijn ziekte niet doorgeef?) Maar dit is eigenlijk een ander verhaal, een andere discussie. (Het is ook zeker de discussie waard, daar niet van), maar daarover gaat het hier even niet
En dan lees ik een artikel over dat er nooit genoeg pleegouders kunnen zijn. Iets later zie ik een televisieprogramma over pleegzorg. De combinatie van dit alles brengt mij aan het denken.
Ik zit aan de ene kant met een soort moedergevoel, de nood of misschien wel vooral de goesting om voor een kind te zorgen. Vooral uit mezelf, maar ook wel deels omdat ik met mijn leven als single steeds meer afwijk van mijn vrienden die ondertussen zo goed als allemaal aan huisje, tuintje, boompje, kindje(s) begonnen zijn.
Maar daarnaast wil ik ook een soort nut aan mijn leven geven. Ik werk in de jeugdsector en hoop met mijn hele zijn dat ik daarmee ergens een verschil maak, al is het maar voor één gast of voor meerdere, je m'en fou, maar een verschil maken, dat wil ik. En toen ik dus meer over pleegzorg te weten ben gekomen, besefte ik al snel dat dit wel eens hét antwoord zou kunnen zijn op beide vragen...
Waarom niet zorgen voor een kind dat al op de wereld rondloopt en het superhard nodig heeft? Het is een antwoord op mijn (egoïstische) moedergevoelens én door zoiets te doen kan ik ook een verschil maken.
I've got the best of both worlds...
En zo geschiedde... Twee vragenlijsten en selectiegesprekken verder, was het verdict: goedgekeurd als pleegouder! Het wachten kon beginnen. Wachten op een match. Een match tussen mijn aanbod (ondersteunende pleegzorg, 1 weekend op 2, kleuterleeftijd, geslacht maakt niet uit: ja hoor, zo gedetailleerd mag je gaan) en de vraag van een gezin.
Nog geen twee weken later kreeg ik telefoon: pleegzorg aan de lijn, er was een kindje voor mij! (Ik herinner me NIKS meer van dit gesprek, behalve die ene zin :-) ) En toen is het begonnen: op 5 juni leerde ik mijn kleine meisje (2 jaar sinds begin mei) voor de eerste keer kennen!
Ondertussen zijn we vijf maanden verder. Mijn dametje komt sinds begin augustus volledige weekends en ze voelt zich hier al écht helemaal thuis – inclusief terrible two-driftbuien en zelfs lekker samen ziek hangen in de zetel. Kortom: 1 weekend op 2 ben ik mama. En heel eerlijk, zo blij als ik ben om haar op te gaan halen (vanaf woensdag begin ik af te tellen), zo blij ben ik ook om haar op zondagavond weer naar haar mama te brengen (vooral ook omdat die keigoed voor haar zorgt) en weer lekker terug naar mijn andere leven te gaan.
I've got the best of both worlds...
C.
P.S.: Ik heb ondertussen het nieuws gekregen dat ik met IVF mijn aandoening zou kunnen uitschakelen. Maar ik ben zo content met wat ik nu heb, dat ik mezelf hier niet snel iets aan zie veranderen. Dus wie weet vult een ander pleegkindje mijn gezin (ja, ik heb nu plots een gezin?!) op termijn, misschien zelfs voltijds, aan? (Want maakt een genetische band nu echt zoveel verschil? Ik weet het écht niet.)
