Slaapt ze al door? Eet ze goed? Kan ze al wandelen? Wanneer gaat ze naar school? Hoe gaat het met onze kleindochter? Allemaal goed bedoelde vragen (en fijn dat iedereen zoveel interesse heeft in mijn dochter) maar HALLO, ik ben er ook nog! Ik ben buiten ‘mama van’ ook nog een eigen persoon, met eigen gedachten, eigen gevoelens, eigen bezorgdheden. Helaas lijkt niemand hier (voldoende) aandacht voor te hebben.
Vanaf de eerste dag pakt een foetus alles wat hij/zij nodig heeft om te groeien. Dat bepaalt de natuur (en maar goed ook, want zonder dit automatische verloop tussen bevruchte eicel en baarmoeder zou ik niet weten hoe ik een volwaardig mensje zou moeten maken). Vanaf dat moment staat dus de foetus op nummer 1, en word jij - als moeder - naar de achtergrond geschoven.
Je gaat op controle bij de gynaecologe/dokter om te checken of de foetus in orde is én om na te gaan of jijzelf in goede conditie bent om de foetus alles te geven wat hij/zij nodig heeft. Misselijkheid, winderigheid, niet meer alles kunnen eten, kortademigheid, flauwvallen, organen die aan de kant worden geschoven … Dat hoort er gewoon allemaal bij. Niet zeuren moeder, het is zwaar, maar het is de moeite waard. Want na 9 maanden kan je je baby in jouw armen sluiten en verliefd worden op dat kleine wezentje. Dus met heel veel liefde en met de beste bedoelingen schuif je jezelf aan de kant en ga je er voor de volle 200% voor.
Niet alleen jouw baby, de dokter en jijzelf schuiven jou een plekje naar achter, ook alle anderen doen dit. Ineens ben je een persoon die een baby draagt. Hoever ben je al? Weet je het geslacht al? Heb je alles klaar voor de komst van de baby? … Gelukkig zijn er tijdens deze periode ook nog mensen die vragen: ‘Hoe voel je je?’ Oef! Je wordt dus niet helemaal vergeten.
Vervolgens komt de bevalling. Naar mijn ervaring een soort van operatie waarbij ik zelf al het harde werk moest doen. Een actie waar je hele lichaam en mind in het teken van jouw baby staan. Waar je alles van jezelf moet geven en over tientallen grenzen moet gaan. Om vervolgens ook nog eens melk te produceren, jouw baby alle noden te geven die nodig zijn. En al jouw noden … Jouw wat? Boeit niet, de baby moet in leven blijven!
Ik heb de eerste dagen in het ziekenhuis vaak vergeleken met het werk van een topsporter. Zonder nadenken, gewoon gaan. Heb je honger, steek snel iets in je mond, zodat je je baby kunt vasthouden, kunt voeden, kunt verschonen. Daarnaast loopt er ook nog eens liters bloed uit jouw lichaam, doet alles pijn en ben je stikkapot van de bevalling, maar hé, dat maken alle kersverse moeders mee. Aandacht hiervoor is niet nodig. What the fuck, eigenlijk.
Kersverse moeders hebben potverdorie een luxe-vakantie van 2 weken all-in zonder kopzorgen, verantwoordelijkheden en moetjes verdiend. Minstens! En toch wordt hier ontzettend weinig aandacht aan besteed. Niet alleen door anderen, maar ook door jezelf. Want in je hoofd hoort het inderdaad allemaal zo, en wil je er zijn voor jouw baby’tje. Maar niemand maakt jou erop attent dat je jezelf aan het vergeten bent.
De volgende maanden leefde ik – dacht ik – zoals elke kersverse moeder zou leven. Weinig tijd voor mezelf, veel kopzorgen over mijn dochtertje (eten, slapen, gezondheid, hygiëne …), alle praktische rompslomp (= huishouden, opvang van de baby, werken …) proberen te managen en te combineren en (hoera!) ook af en toe - heel af en toe - er tussenuit om te sporten of even met vriendinnen of familie te babbelen. Perfect toch, niet!?
Na 9 maanden zwangerschap en 9 maanden zorgen voor een kersvers mensje was ik mezelf echter volledig kwijt! Ik begon te vallen, en ik geraakte er op eigen houtje niet meer bovenop. Ik had medicatie nodig, de volledige steun van mijn partner, ouders en zus. Ik was niet meer in staat om voor mijn dochtertje te zorgen. Ik was op. Ik kon niet meer! Ik wist niet wat ik kon doen om mezelf te ontspannen. Ik was helemaal in de ban van het moederschap, van die grote verantwoordelijkheid. Ik was volledig mezelf kwijt. En dat viel me zwaar.
En hoewel ik de maanden ervoor vaak genoeg had aangegeven dat ik kapot was, dat ik soms niet meer kon, dat ik me immens veel zorgen maakte, dat ik te veel avonden moest werken, dat mijn partner te veel thuis weg was, dat ik niet alles meer geordend kreeg in mijn hoofd, dat ik soms echt op overleven stond ... leek niemand mijn hulpkreten te horen. Of jawel, ze werden wel gehoord, maar niemand gaf er voldoende zwaarte aan, niemand hoorde wat ik echt wou zeggen, niemand vroeg wat ik nodig had … Zelf was ik al te ver weg om dit voor mezelf te kunnen doen.
Ik had nooit gedacht dat ik zo onzichtbaar zou zijn, zou worden en zou blijven. Dit gegeven valt me echt heel zwaar. Maar hé, ik spartel en ik ploeter me er wel doorheen. Het is mijn levensdoel om er steeds voor mijn dochter te zijn (en daarvoor alles van mezelf te geven). Ik zou niet zonder haar kunnen en ik hou zielsveel van haar.
Met mijn getuigenis wil ik een oproep doen aan alle kersverse mama’s, maar vooral ook aan de omgeving van die mama’s. Vergeet haar alsjeblieft niet! Zorg goed voor die nieuwe mama’s – ook al zegt ze alles alleen aan te kunnen. Zorg ervoor dat ze even een adempauze kan nemen en terug aandacht aan zichzelf kan/mag geven.
