"Het wordt tijd dat je een duurzame oplossing vindt voor je opvangprobleem"
Aanleiding: het feit dat ik meldde dat ik iets later zou zijn op een ochtendvergadering, wegens “ik moet de kindjes eerst nog op school afzetten.” En kort daarna nog een andere latenight vergadering (20 u.) waar ik geen babysit voor vond, maar waarvoor ik wel zelf al een collega had gevonden die mij wou vervangen.
Ik moet toegeven, bij het lezen van die zin kwam de stoom even uit mijn oren, als een hogedrukpan die wanhopig wilde imploderen, maar daarin faalde, en dus toch … explodeerde.
Context
Laat mij toch even de context van deze gammele hogedrukketel schetsen. Ik werk, ik heb twee kindjes (2 en 6 jaar), en een echtgenoot, een beginnende zelfstandige, die bijna elke week enkele dagen in het buitenland zit, de aard van zijn branche.
Ik hou van mijn job, maar de situatie van vorig jaar, waarbij ik volledig zot gedraaid was door het combineren van werk en mama-zijn, deed ons beslissen om mijn werk drastisch terug te schroeven, naar een job van slechts 30%. Een moeilijke beslissing en een zware financiële aderlating, maar nu de kostprijs van de kribbe wegvalt, zal het ons net lukken.
Maar, zo dacht ik, wel een duurzame oplossing voor mijn “opvangprobleem”. Minder werken, betekent dan wel minder verdienen, maar ook minder stress, minder opvang zoeken en minder opvangkosten.
Neen, verkeerd gedacht
We leven in een samenleving waarin veel werkgevers bij een keuze van hun werknemer voor 4/5de , parttime, … nog altijd evenveel extra inspanningen verwachten. Hetzelfde werk, maximale beschikbaarheid, maar gewoon voor minder loon. Deeltijds werken pardonneert je niet, of zelfs geen twintig minuten, voor vergaderingen die gepland worden op vrije en kindonvriendelijke momenten.
Het ontheft je van geen enkele extra brainstorm, of van nog maar eens een evaluatiedag. De realiteit van de schoolbel, je kleinste die een hele dag school en daarna uren opvang nog niet aankan, al het geloop, en alle kosten, dat is enkel jouw probleem.
Dus bouw ik voortdurend aan mijn leger van grootouders (die vaak zelf nog werken) , hoogbejaarde buurvrouwen en te jonge en onbekende babysitters, … Ik leur wekelijks met mijn kinderen en logeerzakken in een straal van 5 km. Wie wilt ze?
Het kan ook anders
Terwijl het ook anders kan. In Scandinavische landen wordt er veel meer ruimte gegeven aan ouders, vrouwen én mannen, met een ruimer pakket aan ouderschapsverlof. Bij ons bestaan er werkgevers als Wouter Torfs, die pleiten voor meer zachtheid op de werkvloer, maar ze roepen tot op heden nog vaak in de woestijn.
En dat terwijl het duidelijk is dat een bedrijf of instelling beter draait als je je menselijk en begripvol opstelt ten opzichte van je werknemers. Met als gevolg meteen ook minder zieken, minder burn-outs, en meer continuïteit. Maar dat vraagt een enorme mentaliteitswijziging.
Dit alles doet mij besluiten dat er vaak maar één echte duurzame oplossing is voor het kinderopvangprobleem. Thuisblijven. Zelfs als dat eigenlijk niet is wat je wilt.
