Hoe een geboortereportage een nachtmerrie-bevalling toch mooi kan maken

Ik droom er al mijn hele leven van om mama te worden. Toen ik eindelijk zwanger werd, had ik een heel duidelijk beeld van hoe mijn bevalling en kraamtijd zou zijn: ik zou volledig natuurlijk bevallen, in water, omgeven door vrienden en familie. Ik zou mijn kindje zelf opvangen en meteen aan de borst leggen en ze maandenlang bij mij houden, omgeven door liefde en zachtheid. En die mooie momenten wou ik laten vastleggen door Marijke Thoen.

Maar het liep helemaal anders. Na amper 31 weken zwangerschap ging ik in arbeid, en die kon niet meer gestopt worden. Daar ging mijn droom! Dit was alles wat ik nooit gewild had. Ik zou moeten bevallen in een vreemd ziekenhuis, omgeven door dokters en vroedvrouwen die ik niet kende, vastgemaakt aan monitors, perfusie, op mijn rug liggend op een tafel… en mijn kindje zou meteen van mij weggenomen worden en in een couveuse gelegd worden met allerlei draadjes en tubes in haar lijfje.

Ik dacht er even aan om ook de geboortereportage te annuleren. Ik wou geen herinneringen van deze vreselijke nachtmerrie. Maar toen heb ik een knop omgedraaid en dacht ik ‘Ik heb hier zo naar uitgekeken, dus ik ga er het beste van maken. 

Wat pure magie is, is dat Marijke licht en schoonheid heeft gevonden, en die heeft vastgelegd op foto, daar waar er amper was. Haar foto’s zijn prachtig mooi, sereen en hoopvol. Een prachtige herinnering voor mij en mijn dochtertje. Haar werk is zeer therapeutisch en ik raad het elke mama aan, ongeacht of de bevalling verloopt zoals je het gehoopt had of niet. Tijdens een bevalling verlies je sowieso het besef van tijd en ruimte, en je bent een beetje in een roes. Dus het is zeer helend om achteraf heel rustig naar de foto’s te kunnen kijken, en alles nog eens te kunnen beleven op je eigen tempo, en het zo ook een plaats te geven.

Marijke heeft een hart van goud en een ongelofelijk oog voor schoonheid, en dat maakt van haar werk zoveel meer dan fotografie – voor mij was het pure magie, therapie, en nog zoveel meer. 

17.11.2016 het geboorteverhaal van Célestine

Marijke: 'Véronique vond zichzelf nog niet zwanger genoeg toen we de zwangerschapsfoto’s aan het maken waren, maar omdat er die dag mooi weer voorspeld werd, mijn agenda nogal druk was in die periode en ze ook graag haar zussen en mama erbij wou hebben op de foto’s spraken toch alvast af op een zonnige namiddag in oktober. Niemand had toen kunnen bedenken dat haar baby’tje minder dan twee weken later zou geboren worden...'

'Op maandagochtend liet Véronique me weten dat ze die nacht was opgenomen in het ziekenhuis met weeën, ze was toen 31 weken zwanger. We gingen er met z’n allen nog steeds vanuit dat het met weeënremmers en voldoende rust nog wéken kon duren voor de bevalling echt zou doorzetten, maar niets bleek minder waar… Véronique werd overgebracht naar een ziekenhuis in de buurt dat beter uitgerust is voor de opvang en zorg van premature baby’tjes. Niet veel later kreeg ik telefoon of ik kon komen: de geboorte zou niet langer op zich laten wachten...'

'De rest van het verhaal wil ik graag voor zich laten spreken uit de beelden, omdat woorden te kort schieten voor de sereniteit, de rust, de kracht en de onvoorwaardelijke liefde waarmee Célestine verwelkomd werd op deze wereld.'

'Haar kindje niet mee kunnen nemen naar huis, haar kindje (voorlopig) geen borstvoeding kunnen geven, weinig of geen privacy, niet kunnen genieten op neonatologie en het gevoel hebben dat ze nooit zwanger genoeg is geweest, vallen de mama van Célestine nog altijd erg zwaar, ondanks de immense dankbaarheid om het goddelijke geschenk dat dit gezonde kindje voor haar is.'