Hoe grote mensen altijd het laatste woord willen
Te veel is trop
Samen met mij lasten diezelfde dag meerdere vrienden een sociale media pauze in:
Een moeder die aangaf er geen problemen mee te hebben haar kind met masker naar school te sturen kreeg naar het hoofd geslingerd dat ze beter meteen abortus had gepleegd. Een moeder die zich wel kritisch uitliet kreeg te horen dat ze een massamoordenaar en een egoïst was. De reactie die mijn emmer deed overlopen was deze: 'het wordt tijd dat ze die monsters eens aanpakken, zij zijn verdomme de verspreiders van dat smerig virus.' En o jawel, het woord monsters slaat wel degelijk op onze kinderen. Ziek word ik daarvan.
Ik merk ook dat ik niets meer kan verdragen. Toen een fietser me er onlangs fijntjes op wees dat ik mijn autoportier niet snel genoeg sloot, had ik die vrouw kunnen aanvliegen. Terwijl ik normaal de meest vredelievende en rustige persoon ben. Te veel is trop. Mijn geduld is op. Met de situatie maar ook - en vooral - met die polarisatie.
Tussen ja-knikkers en relschoppers
Er is een giga grijze zone tussen volgzaam op alles ja knikken en brandbommen smijten op straat. De meeste mensen zwerven ergens in die grijze zone. Heel eerlijk? Ik vind het ook triest, kinderen met maskers. Het hield mij staande, te weten dat zij nog een beetje zorgeloos door het leven konden. Nu belanden ze in het centrum van de crisis. Als ouder maak ik me zorgen over wat het allemaal teweeg brengt in die kleine hoofdjes. En de effecten op lange termijn, want we weten allemaal dat dit virus morgen niet weg is.
Mijn zoon heeft het er best moeilijk mee, hoewel we proberen het naar hem toe positief te benaderen. Hij maakt zich ook zorgen over de situatie die maar lijkt te blijven duren. Dat sentiment mag er ook zijn, ook daar mag over gepraat worden. Gelukkig heeft hij ook een zorgzame juf die daar oog voor heeft. En nee, ik ben geen 'stoute ouder' die mijn kind elke dag aanpraat hoe vreselijk het wel is.
Superheld versus supermama
Net dat stoort me nog het meest: die veronderstellingen. Het zijn de ouders die drama maken, kinderen zitten er niet mee, lees ik. Als je kind het er moeilijk mee heeft, is dat omdat jij een slechte ouder bent. En dan denk ik, beste grote mensen, hebben jullie dat gevraagd aan die kinderen? Sommige kindjes zullen zo'n masker niet erg of zelfs een avontuur vinden, anderen zullen net angstiger worden en zich meer zorgen maken. Dat maakt hen niet flauwer of minder flink dan anderen. Noch betekent het dat ze slecht opgevoed zijn.
Ik ben dan ook erg dankbaar met de lieve berichtjes die ik kreeg vanuit mijn omgeving toen ik meldde dat ik even offline ging om alle negativiteit te ontvluchten en me zou concentreren op mijn gezin. 'Je bent misschien geen superheld die alles kan oplossen, je bent wel een supermama.' Die hang ik boven mijn bed, denk ik.
