Hoe ik totaal onverwachts een spoedkeizersnede kreeg na 28 weken zwangerschap

Tot ik hier iets bewuster bij stil begon te staan... Eigenlijk was de baby de laatste dagen minder actief geweest, bedacht ik mij. Ik ging ten rade bij collega's die al kindjes hebben, de een was hier vrij gerust in, de ander raadde mij aan om toch mijn gynaecoloog eens op te bellen.

‘Ik ben waarschijnlijk gewoon overbezorgd‘

Ik begon te twijfelen aan mezelf, heb ik wel voldoende gelet op de schopjes of was ik te veel gefocust op mijn werk? Ik vertelde mijn twijfels aan de papa. Hij beluisterde mijn zorgen en probeerde mij voornamelijk gerust te stellen. Ik was sinds het begin van de zwangerschap snel ongerust over wat er allemaal zou kunnen gebeuren en hij vond het belangrijk dat ik een zorgeloze zwangerschap had.

Ik nam de dag erop contact op met mijn gynaecoloog, maar hij werkte die dag niet. 'Geeft niet, ik overdrijf wellicht toch' dacht ik en ik besloot hem na het weekend terug op te bellen.

Op zaterdagavond in de zetel begon mijn molentje opnieuw te malen. Ik zocht informatie over het bewegen van de baby in je buik op. Ik las dat je ten minste 10 schopjes per dag moet voelen en wist nu wel heel zeker dat dit de afgelopen dagen het geval niet was. Ik belde mijn gynaecoloog om te luisteren wie de gynaecoloog van wacht was. Hij bleek echter zelf van wacht, want hij nam quasi onmiddellijk op. Even mijn kluts kwijt omdat ik effectief iemand aan de lijn kreeg, vertelde ik mijn verhaal. Hij raadde aan om in Maria Middelares aan de monitor te hangen ter controle. Zo vertrokken we - een beetje ongerust maar vooral heel onwetend - om 21u naar het ziekenhuis in Gent.

Aan de monitor

Eenmaal aangekomen op de spoed van Maria Middelares, werden we doorverwezen naar een kamertje op de materniteit. Het was ondertussen bijna 10 uur op zaterdagavond en het ziekenhuis was verlaten. Het deed vreemd aan om door een donker en stil ziekenhuis te wandelen. De vroedvrouw op de afdeling was op de hoogte van onze komst en had het kamertje al voorbereid. Ik weet nog dat ik mij toen een beetje schaamde dat ik als overbezorgde zwangere vrouw haar tijd in beslag nam...

Ik mocht gaan liggen op een bed en werd via een band rond mijn buik met de monitor verbonden. De monitor registreerde de hartslag van de baby. De vroedvrouw verdween naar een apart zaaltje om alles op de computer te volgen. Wij konden dit ook bekijken op een scherm in onze kamer. Toen de papa en ik de hartslag van de baby hoorden, waren we op slag gerustgesteld. Ik lachte nog dat hij meer ongerust was over zijn platte band van die voormiddag, dan over de baby. We hadden er totaal niet bij stilgestaan dat er na 6 maanden zwangerschap nog veel mis kon gaan. Oké de eerste 3 maanden zijn de risico's groter, maar daarna zijn we vertrokken tot het einde - dachten we...

Na een tijdje kwam de vroedvrouw mij vragen om op mijn zij te liggen. Blijkbaar was de baby's hartslag iets te stabiel en dacht de vroedvrouw dat ze sliep. We zouden haar wakker maken door op mijn zij te liggen. Even later kwam een assistent gynaecologe binnen om een echo te maken. De papa en ik dachten (hoe naïef waren we toen nog?) dat zij niet zo behendig was met het toestel, want we zagen een heel troebel beeld op de echo. Helemaal anders dan tijdens alle controles bij de gynaecoloog. Er werd ons op dit moment maar weinig verteld, wel merkten we dat er plots verschillende personen werden bijgehaald. De vroedvrouw kwam vertellen dat mijn gynaecoloog was opgeroepen en onderweg was naar het ziekenhuis. We voelden beiden wel aan dat er iets aan de hand was, maar wilden de realiteit nog niet onder ogen zien.

Een verpleegkundige begon een infuus te steken in mijn hand, zodat dit er al zat indien het nodig zou zijn. Terwijl de ernst van de situatie maar langzaam binnensijpelde, kreeg ik een spuit om de longrijping van de baby te helpen.

Ondertussen kwam mijn gynaecoloog binnen in de kamer. Hij had resultaten van de monitor en de echo bekeken en vond het aangewezen om mij naar het UZ Gent te brengen. Dit ziekenhuis is meer gespecialiseerd in vroeggeboortes. Hij zei dat het niet goed was en er een grote kans bestond dat ik te vroeg ging bevallen, mogelijks zelfs vanavond nog. Deze boodschap sloeg bij ons beiden in als een bom. We stamelden dat dit toch nog niet kon en konden onze tranen niet meer bedwingen.

Vanaf dan moest alles vooruitgaan en ik werd in allerijl met de ambulance naar het UZ Gent gebracht...

Ik ben mijn gynaecoloog nog altijd dankbaar voor zijn eerlijke boodschap. We hadden het nodig om met de neus op de feiten gedrukt te worden. Zelfs terwijl ik in het ziekenhuis een infuus kreeg, bleef ik mezelf wijsmaken dat 'het wel zo erg niet zal zijn' want 'dat overkomt ons toch niet'.

Wanneer spoedkeizersnede een understatement is

Vanuit Maria Middelares werd ik met de ambulance overgebracht naar het UZ Gent. Deze rit duurde effectief een tiental minuten maar het leek wel een eeuwigheid. Terwijl ik de boodschap van mijn gynaecoloog probeerde te bevatten, herhaalde de vroedvrouw hoe fantastisch het was dat ik mijn moedergevoel had gevolgd. Dit 'volgen van mijn moedergevoel' werd die avond en de daaropvolgende dagen talloze keren geprezen, al voelde ik mij nog niet onmiddellijk 'moeder'. Omdat alles zo snel ging, was de ernst van de situatie nog niet volledig doorgedrongen bij mij. Ik weet nog dat ik het wel spannend vond, zo de eerste keer met de ambulance meerijden...

Ondertussen was mijn vriend met onze auto achter gekomen. We kregen net zo'n heftige boodschap en moesten dan apart naar het andere ziekenhuis rijden. Ik was gelukkig vergezeld van de vroedvrouw, maar hij haastte zich alleen naar het andere ziekenhuis om ons hopelijk snel terug te vinden. De vroedvrouw vertelde mij ondertussen al een beetje over wat komen zou. Achteraf gezien heb ik maar weinig opgepikt van haar poging om mij mentaal voor te bereiden.

In het UZ Gent werd ik op de brancard binnengerold in een operatiezaal. De gynaecologe op dienst sloot opnieuw de monitor aan en nam eveneens een echo. Al na 5 minuten had ze het gezien en riep ze 'we gaan het eruit snijden'. Achteraf bleek dat Céleste's hartslag toen begon te zakken en de situatie hoogdringend was.

Daarop volgde de 'spoed' uit 'spoedkeizersnede'. Razendsnel liep het operatiezaaltje vol met ziekenhuispersoneel. Iedereen druk in de weer met zijn eigen job en wij enkel in staat alles te ondergaan. Ik hoorde mijn vriend op de achtergrond aarzelend keuzes maken over het type kamer dat we wilden en dergelijke. Ondertussen waren verpleegkundigen aan het prikken in mijn beide armen en verwijderde er iemand mijn kleren. Mijn vriend kreeg een schort en mondmasker aangetrokken. Toen ik rechtzat voor mijn epidurale keken we elkaar angstig in de ogen, beiden geen woorden voor wat er aan het gebeuren was.

Toen ik terug op de tafel lag en er een afscheiding geplaatst was tussen mijn hoofd en romp, begon de gynaecologe te snijden. Blijkbaar werkte mijn epidurale nog niet want ik sprong een halve meter in de lucht van de pijn. Toen hoorde ik de gynaecologe en anesthesist opgejaagd discussiëren boven mijn hoofd. Iets over hoeveel tijd ze nog had, 'nog 5 minuten' zei de anesthesist. 'Bijgeven, bijgeven' riep de gynaecologe terug. Niet veel later begon ze te trekken en te sleuren aan mijn lijf. Ik wist nog niets over een keizersnede en had niet verwacht dat dit zo pijnlijk was. Op aanraden van de vroedvrouw begon ik te blazen om de pijn te bedwingen. Terwijl ik daarmee bezig was, hoorde ik de vroedvrouw mijn vriend aanraden om op de grond te gaan zitten. Blijkbaar verloor ik veel bloed en dit in combinatie met de warmte in de zaal maakte hem onpasselijk.

Van wat daarop volgde heb ik weinig bewust meegemaakt. Ik herinner me dat ik opnieuw wakker werd en vroeg of het kindje al geboren was. De omstaanders vertelden dat alles al gepasseerd was en dat de baby werd onderzocht bij de kinderarts. Ik hoorde in de verte iemand vragen aan mijn vriend hoe de baby zou heten, waarop ik hem 'Céleste' hoorde antwoorden. We zaten die dag nog met 2 namen in ons hoofd, maar toen hij de knoop voor ons beiden doorhakte, voelde het juist aan.

Ik zat op dat moment met honderden vragen, maar werd al snel overgebracht naar recovery om te 'ontwaken'. Daar lag ik dan op recovery, lichamelijk nog wat verdoofd maar mentaal klaarwakker. Gelukkig had ik mijn gsm bij me en kon ik sms'en met mijn vriend. Hij wachtte op onze ziekenhuiskamer met onze beide ouders.

Ik had op dat moment Céleste nog niet gevoeld, gehoord of gezien...