Hoogzwanger zonder mama

Het noodlot sloeg toe

Mijn tweede zwangerschap. Heerlijk, ik was zo graag zwanger bij mijn eerste. Dit keer terug een jongetje. Ik zag het al helemaal voor me, twee broers die samen zouden spelen. Ik de ‘boysmom’, lekker stoer. Maar na vijf maanden zwangerschap sloeg het noodlot toe, de kleine broer zijn hartje was gestopt met kloppen.

Een vreselijk jaar werd het, nog nooit had ik zo’n intens verdriet gevoeld. Geen dag ging voorbij zonder te huilen, een droom die in diggelen viel. Ook voor onze naasten was dit een enorme klap, zoals voor mijn mama. Ook zij werd op slag een sterrenoma, maar ze kon met haar gevoelens niet bij mij terecht doordat ik zelf te diep rouwde. Ik wist wel dat ze er voor me was, maar ik liet niemand toe in mijn ‘verdrietige bubbel’.

Al snel had ik het gevoel dat deze pijn niet zou verzachten voordat ik terug zwanger zou zijn. Elke maand/cyclus was ik er heel hard op gefixeerd, alles draaide daarrond. Elke maand ovulatietesten en zwangerschapstesten, elke maand telde ik opnieuw de mogelijke uitgerekende datum uit. En elke maand verder was er één te veel voor mij.

Tot ik op 25 maart een positieve zwangerschapstest in mijn handen had.

Lichtpuntje

Het was zoals ik dacht, het verdriet voor mijn zoontje bleef natuurlijk maar er kwam plaats voor nieuwe gevoelens. Er kwam terug hoop, geluk, opluchting. Een lichtpuntje in de donkere dagen, iets om zo hard naar uit te kijken. Een regenboog! Uitgerekend op 3 januari, precies dezelfde uitgerekende datum als van mijn sterrenkindje. Dit kon geen toeval zijn.

Ik wou dit nieuws zo snel mogelijk vertellen aan mijn mama en we spraken af om elkaar het volgende weekend te zien. Maar de dag zelf stuurde ze me dat ze zich niet zo goed voelde en dat we beter een andere dag konden afspreken. Diezelfde week wou ik videochatten om haar op die manier het nieuws te vertellen. Ze praatte heel traag en reageerde afwezig toen ik haar de zwangerschapstest toonde. Dit was niet de reactie die ik verwachte en ik was teleurgesteld.

De berichtjes die ik daarna kreeg waren altijd kort of stonden vol met fouten. Ik belde haar en ze zei dat ze ‘last’ had van afasie. Ze kon moeilijk spreken maar zei dat ze naar de dokter ging. De dokter stuurde haar terug naar huis met een nieuwe dosering medicatie voor een depressie. Hier had ik geen goed gevoel bij. Zowel m’n broer als ik dachten aan een herseninfarct of trombose.

Toen we het volgende weekend op bezoek gingen zat ze gewoon stil aan tafel. Ze kon bijna niet meer praten en was heel moe. Naar mijn zoontje toe kwam er bijna geen reactie meer, terwijl hij haar grootste schat was. Mijn broer, die nog bij haar woonde, zei dat het echt griezelig was hoe ze reageerde en deed, dat het echt niet normaal meer was. Ze sliep constant, kon niets meer in huis doen, geen was, plas ...

Ze had wel betere dagen waarop ze naar mij belde dat alles wel goed zou komen en dat het al veel beter ging. Ik huilde aan de telefoon en zei dat ik niet wou dat ze ziek werd. Maar ze stelde me weer gerust. Nooit zou ze klagen over pijn en alles zou altijd goed komen.

Kanker

Na een volgende doktersafspraak belde haar huisdokter mij op en vertelde dat hij slechte waarden had gevonden in haar bloed en om een afspraak te maken bij een oncoloog. Al snel bleek na verschillende onderzoeken en scans dat mijn mama kanker had, longkanker die al was uitgezaaid naar de hersenen. Mijn wereld stortte in maar ik was er overal voor haar, bij de onderzoeken en verschillende ziekenhuisopnames. Ze moest en zou hierdoor komen. Ik was zwanger en dat meisje moest ze nog ontmoeten!

Ze werd snel naar Brugge overgebracht om een grote tumor in de hersenen te laten verwijderen. Wonder bij wonder ging het daarna heel goed met haar. Ik kwam met mijn zoontje naar het ziekenhuis, we hadden nog zo’n mooie namiddag. Ze was na die hele periode terug helder en we hadden hoop.

Daarna zou er radiotherapie en immuuntherapie worden opgestart. Ik vertelde haar dat we de volgende dag met de tent weggingen voor een weekendje en ze zei dat ik er van moest genieten en niet met haar mocht inzitten, eventjes weg en het hoofd leegmaken.

Toen we op weekend waren, belde mijn broer me in volle paniek op. Mijn mama had een epileptische aanval gehad en was weggevoerd met de ambulance. Op de spoeddienst kreeg ik de arts aan de lijn en ze vroeg me of mijn mama nog gereanimeerd moest worden als er iets gebeurde. Ik vroeg wat er aan de hand was omdat ik duidelijk nog niet over alles was geïnformeerd.

Alle info was altijd bij mijn mama terecht gekomen, maar door de tumoren in de hersenen minimaliseerde ze alles of vergat ze het gewoon. Hoeveel keer ik de dokters ook heb willen duidelijk maken dat alle info bij mij terecht moest komen ... De dokter zei dat ze kanker stadium 4 had en dat ze misschien nog vier maanden te leven had.

Ze ging zo snel achteruit

Toen is alles heel snel achteruit beginnen gaan. Haar heldere moment na de operatie bleek al snel het laatste te zijn. Na de ziekenhuisopname kreeg ze thuis palliatieve zorg maar na haar eerste keer immuuntherapie moest ze al snel terug worden opgenomen. Ze ging zo snel achteruit. Ik heb haar altijd overal naartoe gevoerd en zat uren, dagen bij haar in het ziekenhuis. Ik heb haar nog kunnen vertellen dat we een meisje krijgen en wat haar naam zal worden.

Het ziekenhuis belde me op dat er plaats was vrijgekomen in de palliatieve eenheid waar ik voor opteerde. Zo was ze dicht mij en kon ik haar elk moment van de dag bezoeken. Ze werd daar zo goed verzorgd, het was mooi om te zien dat ze nog kon genieten van lekkere aardbeitjes en haar koffietjes. Praten lukte niet meer, maar ze glimlachte tevreden en knipperde met haar ogen naar mijn zoontje. Dat was het laatste contact met hem.

Op 18 juli, de verjaardag van mijn zoontje, belden ze me om 5u ’s morgens dat ze waarschijnlijk die dag nog zou sterven. Ik heb de hele dag bij haar gewaakt, maar ze is blijven vechten. Die avond ben ik naar huis gegaan. De volgende dag belden ze me terug om te zeggen dat het zover was en dat ze aan het sterven was. Ik ben nog vlug gegaan maar was net te laat. Ik heb haar nog vastgepakt en proberen afscheid te nemen. Op 19 juli, de dag voor mijn verjaardag, is ze heengegaan. Gevochten om noch op de verjaardag van mijn zoontje, noch die van mij te sterven.

Ik wandelde terug naar de auto, het was heel warm, een warme zonnige dag tussen alle regendagen door die zomer. Een witte vlinder volgde me tot aan de parking. Dag mama …

Op drie maanden tijd van supertrotse oma die elke week kwam om op mijn zoontje te passen, haar keppetje, haar grootste schat, naar mijn mama op haar ziekenbed, de dood ingejaagd.