4510fi.jpg

Ik koos voor een abortus (om psychosociale redenen), mag ik het daar lastig mee hebben?

9/02/2017

Onlangs of in een ver verleden koos je voor abortus. En als je eerlijk bent, dan heb je het daar misschien best lastig mee. ‘Je koos er toch zelf voor?’, klinkt het dan vaak in je omgeving. Alsof je het er dan niet moeilijk mee mag of kan hebben. Dat hoeft uiteraard niet, maar het mag wel.  

Ook al koos je er zelf voor, toch kan het zijn dat je kort na de ingreep ook last hebt van moeilijke gevoelens, zoals verdriet, schuld- en schaamtegevoelens, spijt, … Of dat je daar later – zelfs jaren nadien – mee geconfronteerd wordt. Je vermoedelijke bevallingsdatum, een babyboom en bijhorende babybezoeken in je vriendenkring, je volgende – geplande en gewenste – zwangerschap, een miskraam, … Al deze gebeurtenissen kunnen ‘triggers’ zijn.     

Gemengde gevoelens

Misschien lijkt het voor jou alsof anderen licht over een abortus gaan en dat jij de enige bent die er achteraf nog mee zit. Dat is niet zo. Iedereen gaat er anders mee om.

  • Sommigen ervaren vooral gevoelens van opluchting: de benarde positie waarin ze zich door de zwangerschap bevonden, is verdwenen. Na hun abortus pikken zij de draad van hun ‘oude’ leventje weer op.
  • Voor anderen was het misschien een duidelijke keuze, maar desalniettemin een ingrijpende beslissing die maakt dat zij niet ‘zomaar’ verder kunnen. Zij zijn verrast door de gevoelens die de ingreep bij hen teweegbrengt en door de impact op henzelf en op hun leven. Dat hoeft echter niet problematisch te zijn.
  • Voor nog anderen kan het erg moeilijk zijn om geconfronteerd te worden met het onherroepelijke verlies, omdat zij misschien niet 100% achter hun keuze stonden. De confrontatie raakt fundamenteel aan de manier waarop zij in het leven staan en roept vragen op rond zingeving.

Doorgaans geven vrouwen en koppels aan dat zij een mix van emoties ervaren. Enerzijds zijn ze opgelucht en hebben ze vertrouwen in de toekomst, anderzijds kampen zij ook met één of meerdere onaangename gevoelens, zoals verdriet, boosheid, angst, schuld en schaamte, spijt, … Dat dubbele gevoel is normaal.  

De zwangerschap overkwam je, kwam ongelegen of was ongewenst en de roze wolk bleef uit. Je kampte misschien met relatiemoeilijkheden, je had nog geen kinderwens of je kinderwens was vervuld. Of je had het gevoel dat je keuzevrijheid erg beperkt was omdat er amper ruimte was om alternatieven te bespreken.

Door je zwangerschap kwam je voor een keuze te staan waar je nooit voor wilde staan. Misschien vochten je hoofd en hart wel. Je moest wel kiezen, soms zelfs tussen slecht en nog slechter. 'Kiezen is verliezen', zegt men. En effectief, je verloor uiteindelijk wel je zwangerschap. Je kan niet een beetje zwanger zijn. En een zwangerschap - gepland of ongepland - brengt vaak hevige emoties met zich mee. Zeker als je twijfelde en de keuze voor het ouderschap of een extra kind erbij sterk afwoog. Of je verschilde van mening met je partner over wat de best mogelijke keuze was. Dan is het normaal dat je twijfels en vragen niet verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Vragen en twijfels zijn normaal

Kan ik iets missen dat er nooit is gekomen?

Ja. Een abortus kan voelen als een verlies van iets dat betekenisvol voor je was.

Hoe zou je zelf omschrijven wat je verloren bent? Je zorgeloosheid? Je relatie ‘zoals voorheen’? Je goede band met je moeder? Je ‘vruchtje’ of ‘kindje’? Een stukje van jezelf? … Zoals bij elk verlies mag je verdriet hebben, dat is perfect normaal. Het gaat hier om een onzichtbaar verlies en daar hoort vaak verborgen verdriet bij. Dat wordt ook wel stil verdriet of schaduwverdriet genoemd. Haal dat verdriet uit je eigen schaduw, laat jezelf toe om te rouwen.   

Maak je verdriet zichtbaar voor jezelf en voor anderen uit je directe omgeving die je vertrouwt. Als je dat wil, kan je iets zoeken dat symbool staat voor je verdriet om het letterlijk ‘een plek’ te geven., Denk maar aan je echo, een kaarsje, een vergeet-me-nietje, …. Ook een ritueel kan hierbij helpen.  

En weet dat je het niet hoeft te vergeten, dat het eerder gaat om leren leven met een gemis. Het gaat niet om loslaten, maar om anders vasthouden.

 

Hoe match ik ‘ik heb dit zelf gedaan’ en ‘het is me overkomen’?

Deze vraag zegt iets over je gevoel van verantwoordelijkheid. Het is aan jou om uit te zoeken waar je je precies positioneert op het continuüm tussen volledige verantwoordelijkheid en het lot.  

Neem verantwoordelijkheid voor je eigen aandeel in de keuze: schuif ze niet helemaal van je af, maar draag ze ook niet alleen.

Uiteraard kan je - juridisch gezien - enkel als vrouw voor de abortus tekenen, maar in de praktijk hou je doorgaans rekening met andere betrokkenen, zoals je partner, ouders, andere kinderen, je ongeboren kind, … net omdat je je ook voor hen verantwoordelijk voelt. Stilstaan bij je persoonlijke ‘goede’ redenen van je keuze kan je helpen om te ‘ontschuldigen’: doorleefd begrijpen hoe je tot je keuze kwam.

Het opnemen van je eigen aandeel in de verantwoordelijkheid voor je keuze kan je ook helpen om te gaan met eventuele schuldgevoelens. Objectief heb je niets misdaan, maar subjectief kan dat gevoel er wel zijn. Geef dat schuldgevoel bestaansrecht, want het heeft ook iets positiefs: je kan je alleen maar schuldig voelen om iets wat je niet onverschillig laat.

 

Maakte ik niet de verkeerde keuze?

Misschien stel je je de vraag of je wel voor je abortus had moeten kiezen. En stel je je voor hoe het zou zijn geweest met een kind erbij.

Misschien voel je je vandaag wél in staat om een kind te laten opgroeien, terwijl je je ongeboren kind op het moment van de abortus net iets wilde besparen. Misschien vraag je je af of je partnerrelatie anders was gelopen moest je je zwangerschap toch hebben behouden. Misschien ben je bang dat je nooit meer kinderen zal krijgen?

Zou je een andere keuze hebben gemaakt met alles wat je nu weet en voelt? Misschien, misschien ook niet. Niemand heeft een glazen bol en het is niet makkelijk om nu terug te blikken met je bril van toen. De keuze die je destijds – onder tijdsdruk – maakte, leek jou de best mogelijke beslissing om mee verder te kunnen. Of misschien zelfs de enige mogelijke of quasi onmogelijke, met wat je toen wist en voelde. Wees dus gerust wat milder voor jezelf.

 

Hoe ga ik om met spijtgevoelens?

Zoek uit welke vorm(en) van spijt je voelt: spijt van de keuze op zich, spijt van de manier waarop je besluitvorming verliep en/of spijt dat je hebt moeten kiezen.

Als je weloverwogen koos, kan je doorgaans terugblikken met de vaststelling: ‘Ik heb geen spijt van mijn keuze op zich, wel van het feit dat ik heb moeten kiezen’. Ook al ervaar je minder aangename gevoelens; deze zijn niet noodzakelijk een indicatie van een verkeerde keuze.

Of je hebt spijt van hoe je besluitvorming  verliep, eventueel in samenspraak met je partner? Dan kan je deze ervaring benutten om te reflecteren over je manier van keuzes maken, deze te bespreken met je partner en in de toekomst eventueel een andere manier van beslissen uit te proberen. Zo kan je bijvoorbeeld meer gaan luisteren naar ‘de wijsheid van je hart’ of meer tijd en ruimte nemen om te onderhandelen. Dit zal niet altijd leiden tot de verhoopte beslissing waar je volledig samen kan achterstaan, maar wel tot meer wederzijds begrip en bespreekbaarheid over wat je nodig hebt van je partner om verder te kunnen met je beslissing.

Wat kan nog helpen bij je verwerkingsproces?

  • Je hoeft je abortus niet van de daken te schreeuwen, maar maak van je abortus ook geen geheim dat je alleen moet dragen. Dat kan (te) zwaar wegen. Probeer af te wegen voor wie je je abortus nu ‘privé’ houdt en wie je eventueel op de hoogte zou kunnen stellen om je te steunen. Neem iemand in vertrouwen  over wat er door je heen gaat.
  • 'Kiezen is verliezen, maar is ook iets willen redden'. Stel jezelf de vraag wat je hoopte te redden met je keuze. Je toekomstdroom? Je relatie of gezin? Jezelf? … Probeer daar naar te gaan leven.
  • Je relatie kan onder druk komen te staan door de keuze voor een abortus. Besef dat iedereen anders reageert op zulke ingrijpende gebeurtenissen. Gun elkaar de ruimte en tijd om er elk op je eigen manier mee om te gaan en om elkaar hopelijk opnieuw te vinden.
  • Overweeg om hulp te zoeken, eventueel professioneel, wanneer je vastloopt in je verwerking. Dan kan je bijvoorbeeld terecht bij  Fara, luister- en informatiepunt rond zwangerschapskeuzes. Of bij je huisarts of bij een psycholoog of psychotherapeut. Zij kunnen je helpen je veerkracht te (her)vinden om verder te kunnen met een hoopvol toekomstperspectief.   
  • Praat erover met lotgenoten. Fara zorgt ervoor dat je in contact kan komen met anderen die hetzelfde doormaakten en die ervaringen willen uitwisselen over hun beleving en betekenisgeving. Mogelijks herken je je daarin en voel je je erkend in je eigen unieke verhaal.

 

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes