Ik lijk wel buitenaards door langer borstvoeding te willen geven
Ik ben vijf maanden geleden bevallen en er moet me toch iets van mijn hart.
Van voor de geboorte begint het al: kiezen voor borstvoeding of flesjesvoeding. Je gaat te rade bij mensen (mits het mijn eerste zwangerschap was). Veel wijzer raakte ik er niet uit, want zoals verwacht waren er twee kampen: het ja-natuurlijk-moet-je-dat-doen-kamp en het nee-hoor-dan-krijg-je-hangborsten-ontstekingen-en-de-vader-kan-helpen-kamp.
Borstvoeding op mijn manier
Bon, ik waagde het erop en begon borstvoeding te geven. De eerste maand was geen pretje. De stuwing, pijnlijke tepels, nachtelijke zwempartijen in melk... Daar komen de stemmetjes weer: ‘Zou je dan niet beter stoppen en gewoon flesjesvoeding geven?’ Neen, ik weigerde op te geven en deed verder. Na weer een maand verder begon het steeds beter te gaan. Mijn omgeving werd weer wat positiever: 'Ja, dat is toch een goede keuze. Heel gezond voor het kindje...’
Maand drie breekt aan en dan krijg je overal te horen: ‘Nu zou ik afbouwen hoor met de borstvoeding.’ Ik kreeg een raar gevoel over mij. En nu, na vijf maanden voltijds borstvoeding geven, heb ik dat steeds meer en meer. In deze maatschappij is het blijkbaar raar als je langer dan drie maanden borstvoeding geeft. Mensen veroordelen je alsof je van de geitenwollensokken-generatie bent. 'Ah, jij geeft nog borstvoeding? Chapeau!' (Alsof dit anders is dan de eerste drie maand) ‘Nog steeds borstvoeding? Zou je niet eens beginnen met groenten en fruitpap?'
Mijn kind is ook gelukkig. Is dat niet het belangrijkste?
Ik ben van nature erg onzeker en dat ik tegenwoordig steeds mezelf moet verdedigen, omdat ik borstvoeding geef, maakt het daar niet beter op. Het is ook niet omdat ik nu nog borstvoeding geef dat ik niet aan stoppen heb gedacht. Dankzij het balkon dat ik nu heb geraak ik niet meer in mijn t-shirts of jurkjes en staat me niks meer als ik pas tijdens het shoppen. Ik heb de kracht niet om met zo een boezem te gaan sporten uit vrees voor lekkende borsten, pijnlijke en zware borsten of borsten die uit mijn bh barsten. Ook nog steeds raken mijn borstcompressen zoek alsof mijn bh ze opeet en sta ik met het schaamrood op mijn wangen bijna wekelijks dozen compressen te bestellen bij de ziekenfondswinkel. De mevrouw van de winkel vraagt zich vast af of ze allemaal voor mij zijn of voor nog zoveel andere vrouwen... En ja, de stuwing en soms nog nachtelijke melkbaden zijn er ook nog en kan ik vloeken en me afvragen waarom ik nog verder doe.
Zeker na vijf maanden waarin het nee-kamp steeds groter wordt en ik moet opboksen tegen alle negatieve commentaren. Terwijl ik een peptalk goed zou kunnen gebruiken. Ik lijk wel buitenaards door langer borstvoeding te geven. Maar hé, mijn kind is ook gelukkig net als dat flesjeskindje van jou. Is dat niet het belangrijkste?
