Ik voel me gefaald omdat ik ons gezin niet bij elkaar kon houden
We waren gelukkig met ons twee tot ik een jaar of vier geleden iemand nieuws leerde kennen. Hij had een zoon en alles ging goed. Tot ik twee jaar geleden onverwachts terug zwanger geraakte. De papa was 49, ik was 30. Mijn toenmalige partner wou de baby niet: hij was te oud, had al twee kinderen (waarvan hij de oudste niet meer zag) en de baby was niet welkom.
Mijn moedergevoel haalde het echter en negen maanden later zette ik alleen een dochter op de wereld. De papa heeft nooit van zich laten horen, tot ze een maand of vier was. Geleidelijk aan zijn hij en zijn zoon uit zijn vorige relatie terug in ons leven gekomen.
In het begin was alles goed, meer dan goed, maar we zaten toen ook in volle lockdown. We woonden niet samen (hij woont op 100m van ons), maar ergens vormden we een 'gezin'. In mijn ogen althans ... Ik kookte, waste en poetste in twee huizen, maar nooit was het goed genoeg. Wanneer hij weer eens op de lappen was geweest (ik mag/mocht nooit ergens mee) begonnen de verwijten. Ik was niet goed genoeg, de kinderen waren te druk, ik was te dik, hij hoefde geen verantwoording af te leggen waar en met wie hij was,... En dit bleef zo maar doorgaan. Telkens opnieuw.
Ik geraakte op, bleef mijn best doen voor de (stief)kinderen, maar werd altijd maar verweten. Mijn partner denkt altijd eerst aan zichzelf en heeft het heel moeilijk om met iemand rekening te houden. Vorige week heb ik besloten om er een punt achter te zetten. Ik was letterlijk opgebrand. Hij vertelde me dat hij zijn dochter van anderhalf niet meer hoeft te zien omdat ze te druk is voor hem.
Momenteel ben ik nog een schim van mezelf en heb ik een heel groot gevoel van falen omdat ik ons 'gezin' niet heb kunnen samenhouden. De kindjes en ik missen mijn stiefzoon van intussen 14 jaar. Ik weet dat er met hem geen rekening wordt gehouden wanneer hij bij z'n vader is (hij is al 14 en kan alleen thuis blijven wanneer papa op de lappen gaat), dat er niet gekookt wordt voor hem,...
Verder vraagt mijn dochter constant om haar 'papa', maar is mijn oudste zoon opgelucht omdat hij niet meer uitgelachen en vernederd wordt ... Ik zie het momenteel niet meer helder en weet niet wat ik kan doen om mij en mijn (stief) kinderen gelukkig te maken..
Ik voel me op dit moment ook heel egoïstisch omdat ik mijn kinderen hun (stief)vader heb verlaten. Ik kan het momenteel niet opbrengen om leuke dingen te doen met de kinderen, ik voel me leeg, ze verdienen dit niet. Ik voel me zowel als (stief)moeder en als partner gefaald …
