Ik zou mijn zoon zo graag tonen dat er meer is op de wereld

Mijn zoon kijkt niet op van mensen met een mondmasker. Hij is ook niet verbaasd dat zijn grootouders hem niet knuffelen. Hij kent het niet om bij vriendjes te gaan spelen of leuke uitstappen naar veel te drukke plaatsen te maken.

We staan voor het fantastische en belangrijke moment om zijn toekomstige school te kiezen. Die keuze zullen we maken aan de hand van enkele paragrafen 'wie zijn wij' en 'onze visie op pedagogie' op de schoolwebsites. Geen gesprek om de warmte en inzet van juffen en meesters te ontdekken. Niet een keertje rondwandelen op de speelplaats waar onze zoon uren zal doorbrengen.

Corona, ik ga niet ontkennen dat je ook al veel mooie momenten hebt gebracht. Na een dagje werken sta ik op tien minuten aan de crèche en we hadden al zo veel qualitytime in onze gezellige bubbel. Ik weet eerlijk gezegd ook niet meer hoe we onze drukke agenda pre-coronatijden überhaupt konden bijhouden.

En toch, zo graag zou ik mijn zoon tonen dat er nog zo veel meer in de wereld is. Hem de geuren en kleuren van drukke bruisende markten laten opsnuiven, hem meenemen op een muzikale trip op familiefestivals of op dagtripjes naar de kust op een overvolle trein. En ik zou er vooral ook graag zelf van kunnen genieten om mijn zoon de wereld te zien ontdekken. Het voelt immers als een valse start en mijn grootste angst is dat onze zoon wereldvreemd zou worden.

Dus, beste corona, we hebben je levensles begrepen. We zullen altijd met nederigheid naar deze tijd terugkijken en onthouden dat het leven samen beleven met je dierbaren niet vanzelfsprekend is. Maar nu mag je gaan.

Elisabeth Mertens