Jullie moeten missen, het went nooit ...
Lieve zonen,
Het spijt me... Dat ik er niet altijd ben als jullie verdriet hebben.
Dat ik niet degene ben die deze avond ‘Love you, kleintje’ zegt.
Dat ik niet voor jullie kon zingen op jullie verjaardag ‘s morgens.
Dat we zoveel tijd samen moet missen.
Dat we geen gezin meer zijn... Dat jullie nu 2 huisjes hebben. En 2 bedjes.
Wat had ik het graag anders voor jullie gewild. Wat had ik jullie zo graag een warm nest gegeven met een mama en een papa die altijd samen bleven.
Het spijt me.
Gelukkige gezinnen, het is iets wat me diep raakt... Omdat ik jullie dit niet kon geven.
Jullie loslaten, het gaat met vallen en opstaan. Jullie missen, het went nooit.
Lege bedjes, lege speelkamer, lege plaatsen aan tafel... en vooral een leeg hart.
Maar ik doe m’n best... ik probeer jullie gelukkig te maken.
Ik probeer eraan te denken dat niet enkel een traditioneel gezin de kern is van écht geluk. Dat anders ook goed is. Dat herbeginnen moeilijker is dan beginnen, maar dat moeilijk ook gaat.
Ik hou me sterk. Voor jullie. En als jullie ‘s avonds zeggen ‘love you so much’ dan weet ik diep in mijn hart dat ik ergens toch goed bezig ben...
Love you kleintjes!
Dikke kus
Je mama
