Lief lijf
Dus ging ik nog beter voor jou zorgen, want jij deed zo ontzettend hard je best voor ons klein wonder. Een paar maand van misselijkheid maakten het niet eenvoudig, maar ik deed mijn best, net als jij.
En na een aantal weken liet je me al snel meegenieten van de stampjes en wriemeltjes. Hoe vreemd het ook was om plots een buikje te hebben en moest ik hier aan wennen, toch genoot ik. Al is het vreemd om je spiegelbeeld zo plots te zien veranderen. Na een tijdje zag ik de schoonheid van mijn veranderende lijf. Want ja, dat buikje dat was het huisje van ons wonder.
Maar plots sloeg het noodlot toe. Jij kon ons wonder niet langer beschermen. Je moest kiezen tussen ons allebei een kans geven of ons allebei laten gaan. En al vreet die beslissing, want het was zó plots gedaan, toch probeer ik het op deze manier te zien.
Maar die plotse onderbreking, ons wonder dat uit mijn buik gerukt werd, zonder waarschuwing, dat doet nog steeds immens veel pijn. Onze struggles werden een haat-liefde verhouding voor die te platte en tegelijkertijd te dikke buik, voor die zwangerschap- en rouwkilo’s die jojoën met elkaar, voor die verschrikkelijke leegte en die wondermooie 6 maanden, voor de melkproductie die na bijna 3 maand nog steeds aanwezig is ...
Maar als ik even dieper kijk, besef ik dat ook jij, lief lijf, nog niet klaar was om haar los te laten. Je had haar namelijk extra goed vastgemaakt waardoor ik nog zeven weken met onze gemeenschappelijke deler rondliep. En ook hier protesteerde je, want we gingen samen van de ene complicatie in de andere. Alsof je boos was dat dat deeltje placenta was weggesneden. Jij verloor dat deeltje, ik verloor mijn dochter.
En toch, desondanks alles, ben ik nog vaak zo teleurgesteld in en boos op jou. Ik begrijp niet waarom dit ons moest overkomen. Waarom net wij te vroeg moesten loslaten. Maar ik weet, dat als ik ooit weer een wonder wil dragen, ik je terug in mijn team moet nemen, je terug zal moeten vertrouwen.
Laat dat vertrouwen net zo moeilijk zijn na die abrupte stop. Ik probeer mijn best te doen. Mijn best om je schoonheden te zien, om die zwangerschapslijn te zien, om mijn buik terug (liefdevol)te durven aanraken, terug vertrouwen te winnen in jou, mijn lijf, want ik wil zo graag nog een kans krijgen om een wonder langer dan 6 maand te kunnen dragen…
