Lotsbestemming
Mijn leven is een rollercoaster
Er waren zeker ook veel mooie momenten, maar die werden vaker dan me lief is overschaduwd door veel te lange piekersessies en existentiële crises. Het was ook niet niets natuurlijk, tussen mijn 22ste en mijn 26ste verjaardag gebeurde er nogal wat. Ik studeerde af als juriste, kocht een huis met mijn vriend, begon aan een eerste job, veranderde van job, trouwde, verkocht het eerste huis, kocht een nieuw huis en raakte zwanger. Dingen die veel andere koppels spreiden over heel wat jaren, propten wij in wat niet langer leek dan een ademteug. We kozen overal bewust voor, maar zowel mijn man als ik zijn impulsief aangelegd. Daardoor is het soms bijsturen om niet uit de rollercoaster van ons eigen leven te vallen.
Maar goed, ik was dus op z’n zachtst gezegd een beetje op de dool. Vooral wat mijn carrière betrof. Ik wilde altijd schrijfster worden en leven van de woordkunst, maar in al mijn naïviteit besefte ik pas na mijn afstuderen dat dat niet zomaar uit de lucht komt gevallen. Mijn toenmalige job gaf me jeuk op plaatsen waar ik niet kon krabben. Hoe ik me ook wentelde of keerde, het voelde niet goed. Maar wat er dan mis was? Ik kon er de vinger niet op leggen. Ik bleef hopen dat de magische ingeving uit de lucht zou komen vallen. Dat ik op een dag zou wakker worden en mijn inbox zou overstromen van geweldige opportuniteiten. Uiteraard gebeurde dat niet. We leven in een wereld waar COVID-19 zegeviert, niet in een sprookje waarin Sneeuwwitje wakker gekust wordt door haar prins.
Liefde in overvloed
Ook mijn zwangerschap liep niet over rozen. De kwaaltjes stapelden zich op en de moraal was ver te zoeken. Maar toen werd mijn dochter geboren en veranderde alles. De eerste weken was het nog zoeken – bij welke nieuwe ouder is dat niet het geval? – maar liefde was er in overvloed. Zoveel liefde zelfs dat ik al twee maanden voor het einde van mijn zwangerschapsverlof in diepe rouw verkeerde over het feit dat ik bijna opnieuw aan de slag moest.
Het idee dat kleine wezentje achter te laten in een huis vol onbekende, wild in het rond schoppende kinderen (ja, dat beeld had ik van een crèche), maakte me bijna letterlijk ziek van verdriet. Ik denk dat ook mijn dochter mijn weigerachtigheid voelde de eerste maanden, want ze lachte niet zoveel als leeftijdsgenootjes en kwam zelfs op haar jonge leeftijd gesloten over.
Lang leve 2020
En toen brak de coronacrisis uit. Een ramp voor heel veel mensen, maar voor mij op sommige vlakken toch wel een zegen. Na enkele maanden in de crèche was mijn dochter opnieuw thuis, fulltime. Ik genoot met volle teugen van de momenten samen en zij ook. We bloeiden allebei open en haalden de tijd in die we met ons tweeën tekortgekomen waren. Na de eerste lockdown ging ze opnieuw naar de crèche. Maar wat was dat een wereld van verschil. Deze keer waren we er allebei klaar voor. Ik had leren genieten van haar, zonder elk moment wanneer ze er niet was als een verloren moment te zien. Ik zag hoe ze ontwikkelde en bijleerde, hoe de kinderverzorgsters haar hielpen ontplooien en hoe ze lachte, steeds meer, steeds oprechter.
Sinds mijn dochter er is, heb ik mijn lotsbestemming gevonden. Er is natuurlijk meer in het leven dan het moederschap en mijn ambities zijn niet ineens verdwenen. Maar ik voel me rustiger, de jeuk is verdwenen. Ik leef in het nu en ik geniet van alles wat ik kan krijgen. Haar zien opgroeien, is werkelijk het mooiste wat me kon overkomen. Daar kan geen mailbox met opportuniteiten tegenop.
