Mama is een drol: leve de kleuterhumor
Toegegeven, wij hebben als ouders ook wat boter op ons hoofd. In het begin deden wij vrolijk mee, want wat rijmt er allemaal op hond? Juist ja. Ter onzer verdediging, wij dachten dat we zijn taalontwikkeling aan het stimuleren waren. Bovendien zijn we het soort grote mensen die zelf de pipi-kaka-humor ook niet volledig ontgroeid zijn.
Gênant
Alleen wordt het bij tijden echt gênant. Bijvoorbeeld toen we op een mooie lenteavond met het gezin op een terrasje een spaghetti verorberden, mochten alle restaurantgasten horen dat “mama een drol is”. Zijn pasta smaakte trouwens naar kak, en zijn sapje was zo geel als pipi. Smakelijk hé, mensen.
Ook zijn favoriete tekenfilmfiguren worden zonder schroom onteerd. Moest Dick Bruna horen hoe onze jongste zoon geesteskind Nijntje - één twee pis - door het slijk haalt, hij draaide zich om in zijn graf. En Bruintje de beer, de beste vriend van Nijntje? Ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker? Die jongen heeft gewoon zijn naam echt niet mee.
Het wordt allemaal nog doller als je bij het uitkramen van al die obsceniteiten vrolijk ronddanst zonder je broek aan. Ondertussen zing je luidkeels: Bamboleo, bambolea! Schudden met de billen! Binnen in huis kan ik dat allemaal prima hebben, maar toen die hij deze act opvoerde voor de ogen van de buren? Ik zag ze denken, waar heeft die kleine schelm dat allemaal geleerd? Ik pleit onschuldig.
Onschuldig
Onschuldig. Dat is het zeker. Kleuters tasten volop de grenzen van het toelaatbare af. Aan de twinkeling in hun ogen kan je zien dat ze vooral op zoek zijn naar jouw reactie. Kan dit grapje nog, of net niet meer? Ook woordjes laten rijmen op allerlei viezigheid is een vorm van actief experimenteren met taal. Het is een fase.
Voorlopig hebben we besloten die typische plastische kleuterhumor wat vaker te negeren. Het mag wel wat minderen, zeker in het openbaar. En voor de rest, gaan we gewoon lekker genieten van zijn heerlijke grapjes en guitige lach.
