5711fi.jpg

Mama van een prachtige bloem en twee schitterende sterretjes

22/01/2019
Mamabaas
Door Mamabaas

Voor de tweede keer, meteen terug zwanger. Oh, wat was ik blij! Een klein broertje of zusje voor ons liefste dochtertje erbij. Anderhalf jaar geleden een kersverse dochter op de wereld gezet, wie denkt er dan in godsnaam dat het dit keer anders zou lopen? Ik in ieder geval niet. Tot ik op 8 weken zwangerschap plots een miskraam kreeg...

Dolgelukkig waren we toen het extra streepje tevoorschijn kwam op de zwangerschapstest. Meteen gingen we naar de dokter om bloed te trekken en hoewel de bloedwaarden niet zo hoog waren, moest ik me geen zorgen maken. “De zwangerschap is nog heel pril,” zei de dokter. “Vandaar dat de waarden nog aan de lage kant zijn”.

Iedereen werd snel ingelicht

Ik werk als begeleidster in een voorziening voor personen met een verstandelijke beperking.  Dit wil zeggen dat ik val onder moederschapsbescherming, en dus meteen moet stoppen met werken wanneer ik zwanger ben. Aangezien de voorziening best groot is, gaat dergelijk nieuws dus ook snel de ronde. Hierdoor voelen mijn vriend en ik ons dus ook verplicht om het nieuws zo snel mogelijk aan onze familie en vrienden te vertellen. Wat als zij het geweldige nieuws te horen krijgen van een wildvreemde? Dit willen we absoluut vermijden.

Na enkele drukke dagen van familiebezoekjes en etentjes met vrienden wist de meerderheid van onze hechte kring dat we in mei ons tweede kindje zouden verwachten. Wat een vreugde!

Fuck

Tot ik op een dag bruin slijmverlies begon te krijgen. Ik probeerde me te sussen met het idee dat het van de innesteling kon komen. Maar ergens diep vanbinnen was er een stemmetje dat riep “Shit!”, maar ik probeerde het van me af te zetten. Echter de volgde dag was het opnieuw. En de dag nadien opnieuw.

Tot ik zaterdag ochtend wakker werd, naar het toilet ging met krampen en het helder bloedverlies was. Dit kon toch niet meer van de innestelingen komen? Het stomme stemmetje kon wel eens gelijk hebben. Fuck.

Nadat ik contact had opgenomen met de vroedvrouw raadde ze me aan om even langs spoed te komen. De hele autorit naar het ziekenhuis was ik mezelf aan het voorbereiden op iets wat mijn gevoel me de hele week al zei: ‘We zijn het kwijt’… En toch blijft er ergens nog dat klein beetje hoop.

Op de spoedafdeling trokken ze mijn bloed. Na een uur bang afwachten loopt de spoedarts de kamer weer binnen. Zijn gezicht sprak boekdelen. Maar ik was voorbereid. De nuchtere ik zei “Niets aan te doen, we hebben gewoon pech”. Jammer genoeg is dat ook harde realiteit. Je kan gewoonweg niks doen.

Ik was ons kindje verloren

De spoedarts gaf toch aan om nog even langs de gynaecoloog te passeren. Zo gezegd, zo gedaan. Niet veel later zaten we te wachten in de gang van de kraamafdeling.

Hartverscheurend. Iedereen in deze gang straalde van geluk. En ik… Ik zat daar te wenen als een klein kind. Mijn tranen rolden onophoudelijk over mijn wangen. De hele tijd dat we er zaten. Ik was zojuist ons kindje verloren.

De gynaecoloog zei me dat het vruchtje al uit het vruchtzakje was. De miskraam was dus al een tijdje bezig. Op aanraden van de gynaecoloog reden we naar huis, zegden we al onze plannen dat weekend af, trok ik mijn jogging aan en lieten we de natuur zijn gang gaan.

Verschrikkelijk. Fysiek maar vooral emotioneel was het heel zwaar om de natuur zijn gang te laten gaan... Iedere keer wanneer ik naar het toilet ging werd ik geconfronteerd met wat er niet meer was. Vooral wanneer ik het vruchtzakje zag afkomen. Mijn hart brak in duizend stukken.

Zoveel verdriet

Nooit, maar echt nooit, gedacht dat ik hier zoveel verdriet om kon hebben. De hele taboesfeer rond een miskraam heeft het er voor mij zeker niet gemakkelijker op gemaakt. Dan komt de keerzijde van het meteen stoppen met werken. Niet enkel onze hechte familie en vrienden maar ook mensen waarmee me nauwelijks contact hebben wisten dat we zwanger waren. Hierdoor voelde ik me ook al zoveel langer zwanger dan 8 weken.

Mensen wisten niet hoe ze moesten reageren. Ze dachten dat de verwerking goed ging omdat ik er op een rationele en nuchtere manier over kon praten. Niets was minder waar.
Ik wist zelf niet eens hoe ik ermee moest omgaan. Wat moest ik doen om dit verlies en deze leegte een plaats te geven?

Mensen probeerden me te troosten en steun te bieden door alle clichés op te noemen. “Beter nu dan binnen een paar maanden”, “Het was toch nog zo pril”,… Waarschijnlijk hadden ze wel gelijk. Het moet verschrikkelijk zijn voor ouders die hun kindje moeten afgeven wanneer het levensvatbaar is. Of voor ouders die zelf voor een verschrikkelijk zware keuze gezet worden.

Een kindje verliezen is altijd verschrikkelijk

Maar is het niet verschrikkelijk voor elke ouder die een kind verliest? Op dat moment maakte het me niet uit of ik nu één week of 6 maanden zwanger was.

Elk miskraam is een verlies.
Elk miskraam is afscheid nemen.
Elk miskraam is rouwen.
Elk miskraam is een kindje dat je nooit zal kennen, hoe pril de zwangerschap ook was.

In onze maatschappij heerst nog steeds het idee dat men voor twaalf weken de zwangerschap beter geheim kan houden. Pas vanaf we de grens van de twaalf weken voorbij zijn mag heel de wereld het fantastische nieuws weten.

Wel, dit is hoe ik het heb ervaren: wanneer de zwangerschap boven de twaalf weken is, verliezen de ouders hun kindje, maar onder die twaalf weken verliezen ouders ‘maar’ een vruchtje. Wat haat ik dat woord. En wat is de hele taboe rond een miskraam zo jammer en tegelijkertijd ook zo pijnlijk. Wat me net het meest deugd deed was te weten dat ik niet alleen was. Dat er mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Dat er dus mensen zijn die begrijpen hoeveel pijn ik voel. Dat ik met deze mensen mijn verhaal en verdriet kan delen.

Een plaats geven

Medisch gezien mochten we vanaf de volgende cyclus weer zwanger worden. Ik kon dit niet. Ik had eerst tijd nodig om het verdriet en de leegte een plaats te geven. In het begin was dit enorm moeilijk. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik eraan dacht. Het gemis bleef zeker, maar beetje bij beetje kreeg het verdriet een plaats. Drie maanden later was ik klaar om met een bang hartje toch de stap te zetten.

Opnieuw was ik van de eerste keer zwanger. Blij? Ja hoor. Enthousiast? Dat niet. Onze ouders wisten meteen dat we opnieuw zwanger waren. Tegen de rest van de familie en onze vrienden willen we liever nog zwijgen tot we meer zekerheid hadden. Deze keer wilde ik mezelf zo veel mogelijk beschermen en probeerde ik mijn intense moedergevoelens een beetje af te blokken.

Kennissen wisten het nieuws vóór we familie en vrienden konden inlichten

Tot mijn grote spijt en frustratie ging de bal weer snel aan het rollen en wisten kennissen het nieuws vóór we onze eigen familie en vrienden konden inlichten. Niet fijn. Met een klein hartje begonnen we dan toch maar opnieuw onze hechte kring in te lichten. Van zodra we hen inlichten voelden we opnieuw de liefde en warmte die ook zij al voelden voor ons nieuwe kindje. Stilletjes aan laat ik die gevoelens voor mezelf meer en meer toe.

Slecht gevoel

Maar dan. Op 7 weken, opnieuw bruin slijmverlies. Meteen ging ik naar de dokter en liet opnieuw bloed trekken. Omdat ik er zo’n slecht gevoel bij had nam ik ook contact op met mijn gynaecoloog. Door mijn voorgeschiedenis liet ze mij meteen komen om een echo te nemen.

Alles was prima in orde op de echo! Er was zelfs al beginnende hartactiviteit te zien! Mijn ogen schoten vol tranen wanneer ik de eerste echo zag. Uitgaand van de mooie echo was er geen reden om me zorgen te maken, zei de gynaecoloog.

Opgelucht? Niet echt. Nog steeds was ik er niet helemaal gerust in, maar dit was misschien wel normaal? Ik besloot om het positieve te onthouden en dat was dat het hartje klopte.

Diezelfde avond nog kreeg ik telefoon van de huisarts met de resultaten van mijn bloedwaarden. Ik kreeg tegenstrijdig nieuws te horen. Mijn HGC-waarden waren niet optimaal.

De dokter raadde me aan om na het weekend weer bloed te laten trekken. Als zou blijken dat de waarden gedaald waren, spraken we jammer genoeg opnieuw over een miskraam.
Opnieuw begon ik voor mezelf al afscheid te nemen.

Positief denken

Iedereen zei me dat ik positief moest denken, dat ik mijn hoofd niet mocht laten hangen, dat ik niet van het slechtste mocht uitgaan… En ik weet, dit was allemaal met de beste bedoelingen, maar ik had er verdomme niks aan. Ik voelde met heel mijn lichaam dat het niet juist was. Ik voelde gewoon dat ik weer afscheid moest nemen. Hoe graag ik het ook anders wou, mijn gevoel laat me zelden in de steek. Ik hoopte met heel mijn hart dat ik er volledig naast zit, maar ik vreesde ervoor. Ik was bang.

Rollercoaster

Het was zondag, we waren bijna het weekend doorgekomen. Een wandeling gaan maken in het zonnetje met onze prachtige dochter! Meermaals dacht ik bij mezelf “Wat is zij toch ons grootste geluk”. We kwamen thuis na onze heerlijke wandeling en de rollercoaster begon opnieuw.

Opnieuw bloedverlies, opnieuw de rit naar het ziekenhuis, opnieuw bloed nemen en wachten… urenlang bang afwachten. Wachten op wat we eigenlijk diep vanbinnen al wisten.

De gynaecoloog nam de bloedresultaten erbij. Alles wees opnieuw op een miskraam.

Ze nam toch nog een echo en wonder bij wonder: het hartje klopte nog steeds! Ons kindje was zelfs al gegroeid in vergelijking met de echo van 2dagen voordien!

Maar dan kwamen de harde woorden… “Er is maar een waterkans dat het hartje zal blijven kloppen. Ik verwacht dat de komende dagen de miskraam hevig op gang zal komen.”

Die week moest ik om de twee dagen bloed laten trekken om te zien of mijn HGC waarden bleven dalen. Heel de week bang afwachten op de resultaten. Heel de week leven in onzekerheid. Heel de week dat klein tikkeltje hoop koesteren. Heel de week tijd hebben om  afscheid te nemen van ons derde kindje.

Pijn

Mijn hart doet pijn. Zo. Ongelofelijk. Veel. Pijn. Hoe kan ik nog positief tegenover de volgende zwangerschap staan? Ik weet niet hoe vaak ik nog zo’n verdriet wil hebben.

Mijn vriend - de allerbeste papa en het allerbeste lief dat ik mij kan inbeelden, mijn steun, mijn rots in de branding, mijn beste vriend, mijn alles, diegene die ons recht houdt na die verdomd zware klappen in ons gezicht - en ik zijn weer eens zo dankbaar met ons prachtige en gezonde dochter. We beseffen des te meer dat het absoluut geen vanzelfsprekendheid is om zo’n gelukzalig en gezond kindje te hebben.

Zij is ons allergrootste geluk. Ons allermooiste wonder. Ik hoop met heel mijn hart dat zij snel de rol van grote zus mag opnemen. Die rol is haar op het lijf geschreven.

En wij… wij hebben nog zoveel liefde om te geven!

 

Een mama van een prachtige bloem en twee schitterende sterretjes.