Mama zijn, het verscherpt je zintuigen

Ik kan door muren kijken, omdat ik weet dat je daar weer iets ondeugends doet wanneer het plots verdacht stil is. Waar is Matthijsje nu? “Wèèèg!” piept het stemmetje van achter de kast.

Ik ruik beter dan de gemiddelde drugshond en moet ook nog eens over hetzelfde jachtinstinct beschikken om het gevecht voor een luierwissel aan te gaan. “Tata kakaaa!” gil je vrolijk als de pamper de vuilnisbak in gaat.

Ik kan de temperatuur van voedsel bepalen door te proeven. Bon, geef me een marge van een graad of twee. “Wam, mama?” vraag jij. En hoewel ik je verzekerd heb dat je je niet zult verbranden aan je ijsje, blaas je toch nog eens, gewoon voor de zekerheid.

Ik kan je pijn voelen. Niet gewoon voelen, maar maal duizend ofzo. En wat zou ik die graag overnemen als dat kon, of het nu over kleine banaliteiten gaat of grote drama’s.

Maar ik voel ook jouw plezier. Maal duizend. Jou zien genieten maakt me zo intens gelukkig. “Nog e kéé, mama!” schater je.

Nog een keer, Matthijsje!
Nog een keer…
Nog twee keer.
Nog ontelbaar veel keer.