Mama zijn: reality check!
10/08/2023
Door Mama Evelien
Tja, vooraleer je kindjes hebt, kan je het gewoon niet weten. Wat het is om mama te zijn. Dat je soms gewoon heel moe bent. Of dat je kleintje net in een wat moeilijkere ‘fase’ zit. En dus al die pedagogische principes van weleer, die zijn ondertussen lichtjes bijgesteld. Waar nodig uiteraard.
Mijn pedagogische principes, en de 'bijsturing'
- Mijn kind eet gezond. Heel uitzonderlijk kan hij of zij wel eens een chocolaatje eten, of een frisdrank. Wel. Euhm. Tja. Ik doe mijn best. Punt.
- Mijn kind is altijd ‘netjes’ gekleed. Geen lichtgevende schoenen, Hello Kitty-afgeleiden … of andere ‘rommel’. De realiteit is dat mijn oudste dochter al op 2-jarige leeftijd eindeloze discussies kon voeren voor de kleerkast. ‘Neen, een kleedje, mama.’ ‘Niet die broek, nee-heeee.’ En dat ze mij nu, drie jaar later, glinsterende sneakers heeft afgetroggeld, jawel. Want het was dat of iets véél ergers, geloof me. En Hello Kitty? Ja, die tekent ook present – zij het enkel bij het ondergoed :-).
- Make-up, nagellak, hoge hakken … dat is voor volwassenen! En voor kinderen, zo blijkt nu. Nagellak wordt in de kleuterklas al gebruikt met Halloween, Carnaval … en al snel ben je maandelijks toch wel eens in de weer met teennageltjes in vijf verschillende tinten te verven. En die hoge hakken, die gaan we nu niet meteen invoeren als dagelijks schoeisel. Maar in de verkleedkoffer zitten ondertussen toch wel een tweetal paar prinsessenschoentjes-met-hak.
- In de auto wordt niet gegeten of gedronken. Not! In het kort: er wordt gegeten en gedronken in de auto. En elke week moet ik de vuilnisbelt (de auto dus) uitmesten. Eigen schuld, dikke bult en zo. Ik weet het.
- Mijn kinderen kijken enkel naar ‘verantwoorde’ programma’s op televisie. Degelijke, leerrijke stuff. Tenzij ze liever iets anders zien, nietwaar. Want wat is er uiteindelijk mis met die Barbiefilms? Die zijn echt niet slecht gemaakt! :-)
- Mijn kinderen zijn te alle tijden beleefd en welopgevoed. Ze mogen niet van tafel gaan vooraleer iedereen gedaan heeft met eten. En ze moeten altijd mooi ‘hallo’ en ‘daag’ zeggen tegen mensen die toekomen en vertrekken. Maar. Dat gaat niet van de ene op de andere dag. En het gaat de ene dag beter dan de andere. Een tweejarige in volle peuterpubertijd moet nog regelmatig worden bijgestuurd, dat hoort er bij. En een koppige vijfjarige moet nog regelmatig op haar rechten en plichten gewezen worden. Dat is ook gewoon zo.
Nu ik zelf mama ben, ben ik dus meteen gestopt met het beoordelen/veroordelen van mama’s en papa’s. En als ik nu een mama tegenkom met een krijsende kleuter, dan kijk ik zo bemoedigend mogelijk. En voeg er meestal aan toe: ‘Ik ken dat, niet makkelijk, he!’
