Mevrouw, ik heb slecht nieuws (je hebt cmv)

13/05/2017

Door Mamabaas

Ik was er vroeg bij, bij mijn tweede zwangerschap. Op 10 weken zat ik al voor een eerste echo in de wachtzaal bij de gynaecoloog. Ik zat op een roze wolk, was zalig zwanger. Er was veel volk, die dag. Veel aanstaande mama’s en papa’s, in allerlei stadia van zwangerschap.

Ik wachtte op mijn beurt toen ik het zag. Een brancard die binnengereden werd in de echoruimte en even later weer buiten kwam. Er lag een jonge vrouw op, huilend.

Ik besefte wel: dit is geen goed nieuws. Een miskraam misschien. Een echo die slecht nieuws bracht. Maar ik was er rotsvast van overtuigd: mij overkomt zoiets niet. Ik ben ‘safe’.

Tot er enkele weken later ook voor mij geen goed nieuws was.

Het verdict: CMV

Ik voelde me al een paar weken niet echt super. Ik had continue lichte koorts, genre 37,5. Ik was erg moe. Allemaal symptomen die op zich wel verenigbaar waren met een vroege zwangerschap. Maar op week 16 in mijn zwangerschap vond mijn huisarts het toch wel erg lang duren en besliste om een extra bloedafname in te lassen. Een paar uur later viel het verdict. Ik had CMV …

Ik wist ergens wel, in mijn achterhoofd, ver weggeduwd, dat er zoiets bestond als CMV. Maar hoe of wat, daar had ik eigenlijk veel te weinig bij stilgestaan.

Wist ik veel dat CMV een van de meest voorkomende besmettingen is bij jonge mama’s. Omdat het via het speeksel wordt overgedragen, en kleine kindjes er via de crèche, via school etc. vaak mee naar huis komen.

Dat het gevaarlijk kon zijn voor het ongeboren kindje in mijn buik. Dat zij (want we wisten ondertussen al dat het opnieuw een dochter werd) met gehoorproblemen geboren zou kunnen worden. Of met andere, serieuze afwijkingen.

Verteerd door schuldgevoelens

Ik kreeg het nieuws in de auto en ben in een trance naar huis gereden. Huilen lukte niet. Nadenken amper. Erover praten al helemaal niet. Ik kon het niet vatten dat mij zoiets overkwam. Dat mijn zwangerschap niet perfect en rozig verliep, zoals eigenlijk alles in mijn leven (ik houd nu een serieuze blok hout vast).

Mijn man en ik hebben toen vier afschuwelijke weken doorgemaakt. Het advies van de gynaecoloog was: afwachten tot de echo en een bijhorende vruchtwaterpunctie in week 20. Er was nog een zeer goede kans dat het kindje gewoon niet eens besmet was met het virus. En in dat geval was er niets aan de hand. Was het kindje wel besmet, dan zouden we een beslissing moeten maken: de zwangerschap afbreken of het ‘risico’ nemen.

Ik werd verteerd door schuldgevoelens (had ik dit kunnen voorkomen?) en twijfels (zou ik ooit afscheid kunnen nemen van dit kindje, dat ik al voelde bewegen?).

Helemaal perfect

Ik en mijn dochter, wij hebben allebei een zeer goeie engelbewaarder. Ze was niet besmet. Ze was perfect ok.

Er viel een ongelofelijke blok van onze schouders, die dag. We moesten niet kiezen. We mochten gewoon opnieuw genieten.

Ik had plotseling, letterlijk op een paar dagen tijd, een zwangerschapsbuik om u tegen te zeggen. Het was alsof de tijd vier weken was blijven stilstaan, en dan in twee dagen weer volledig was ingehaald.

Toen mijn dochter geboren werd, hebben we nog vaak gedacht: wat als... Wat als het resultaat niet goed was geweest? Wat hadden we dan gedaan? En wat als we de zwangerschap hadden afgebroken, dan hadden we dit prachtige, perfecte kind niet gehad.

Na haar geboorte werd haar bloed voor alle zekerheid nog een keer getest op CMV. Want er bestond nog altijd een kans dat ze besmet was na de vruchtwaterpunctie. Toen de pediater mij kwam vertellen dat alles helemaal ok was, heb ik tranen met tuiten gehuild. Ik was weer op mijn roze wolk. En daar ben ik nog even op blijven zweven. Eigenlijk ben ik er nog altijd niet helemaal af. :-)