Mijn 15 overlevingsstrategieën in deze bizarre tijden

We kunnen  natuurlijk een strakke glimlach op ons gezicht vastplakken en doen alsof het ons allemaal niets doet. En we kunnen beweren dat we alles gracieus onder controle houden. Maar who are we kidding. Natuurlijk is dat niet het geval. We verliezen allemaal weleens ons geduld, lopen gefrustreerd rond omdat we veel werk hebben en ons nu toch éven willen concentreren terwijl er weer eentje iets komt vragen, we snakken massaal naar wat vrijheid en tegen ’s avonds zijn we lichtjes dol gedraaid of helemaal op.

En toch … We moeten er het beste van maken. Nu we al bijna twee weken “in ons kot” zitten, merk ik dat het ook wel went. Dat deze situatie zo’n beetje het nieuwe normaal wordt. En dat bepaalde strategieën voor ons wel werken. Om mentaal het hoofd boven water te houden, om de boel een beetje (of een heel klein beetje) onder controle te houden en om toch wat werk verzet te krijgen.

Eerlijk is eerlijk: dat lukt de ene dag beter dan de andere. Er zijn dagen vol dipjes, moodswings en frustraties. Maar gelukkig zijn er ook betere dagen, en dat is voor een deel dankzij onderstaande ‘overlevingsstrategieën’.

Ik weet dat het voor iedereen anders is – afhankelijk van je gezin, je werksituatie, je karakter, … Maar misschien kan je toch op één of andere manier wat inspiratie opdoen – en dus deel ik graag wat voor mij/ons werkt. Pik er uit wat voor jou ook zou werken, zou ik zeggen, en vergeet de rest ;-).

S.O.S thuis werken met kinderen

1. Ik weet dat het niet voor iedereen kan, maar ik vul mijn uren creatief in. Daarmee bedoel ik: ik werk niet ‘9 to 5’ (of iets in die aard), maar werk wanneer dat het beste lukt. Ik doe dat anders ook al, dus dat vroeg niet veel aanpassing. In de huidige omstandigheden betekent het dat ik heel vroeg opsta, en terwijl de rest van het huis nog ligt te slapen kan ik in opperste concentratie al veel werk verzetten. Ook ’s avonds werk ik langer door, wanneer de werkdag van mijn man erop zit en hij bij de kids kan zijn.
2. Structuur. Ik durf het al bijna niet meer te zeggen, want er is al veel om te doen geweest. Maar voor ons werkt een ruw dagschema dus wel. Niet dat een dag tot in de puntjes is uitgestippeld en we ons daar perfect aan houden – verre van. Maar er zijn bepaalde krijtlijnen waar we niet echt van afwijken, en intussen is iedereen in ons gezin die structuur gewoon. De kindjes weten wanneer wij pauze hebben en beschikbaar zijn. Ze weten wanneer ze op schermpjes mogen. De oudste weet wanneer het tijd is voor rekenen of taal (maar daar zijn we nogal flexibel in). Buitenspelen mogen ze altijd. En doordat ze weten wat er wanneer van hen verwacht wordt en wat wanneer mag, zorgt dat voor minder vragen en gezeur.
3. We zorgen voor een aantal pauzemomenten tijdens de dag waarop we 100% beschikbaar zijn voor hen. Zo hebben we om 10u30 een halfuur pauze met de kindjes – de ene dag ik, de andere dag mijn man. Dan doen we iets leuks, en liefst iets actiefs. Zo hebben ze zich wat kunnen uitleven en kregen ze onze volle aandacht, waarna ze er weer even tegen kunnen tot de middag. In de lunchpauze zijn we allemaal samen. En omdat ik vroeg begin te werken, ben ik vanaf 15-16u ook weer ter beschikking – tot mijn man gedaan heeft en ik terug naar mijn bureau verdwijn.
4. We wisselen elkaar af. Dat lukt natuurlijk alleen als je allebei in dezelfde situatie zit. Maar als de ene even pauze neemt met de kindjes, kan de andere al doorwerken. Ik ontbijt bijvoorbeeld aan mijn bureau zodat ik op dat moment kan doorwerken, mijn man ontbijt met de kindjes. Ik kan in de namiddag wat vroeger stoppen omdat ik ’s morgens vroeg begin, en dan is mijn man nog aan het werk. Zo beperken we de ‘alleen-tijd’ voor de kindjes in de mate van het mogelijke.
5. We werken in een aparte ruimte. De kindjes zitten beneden, in de tuin of op hun kamer; ik in mijn bureau en mijn man aan een bureau in onze slaapkamer. Anders zou ik me nooit écht kunnen concentreren … En ja, dat betekent dat het beneden soms rommelig en chaotisch is. Maar goed, een mens kan niet alles willen, en dat moeten we er dan maar bij nemen.

S.O.S. crazy mom

1. Ik probeer het nieuws wat te filteren. Ik kijk bijvoorbeeld wel naar het Journaal als ik op dat moment niet aan het werken ben, maar probeer de rest van de dag dan de voortdurende stroom aan nieuwsberichten te negeren. Want daar zou ik alleen maar angstig, paniekerig en mottig van worden. Drieduizend nieuwsberichten over “misschien kunnen we deze zomer niet op reis” en dergelijke, ik word daar – surprise – niet vrolijker van. En ik wacht dan liever af – we zien wel wat er komt, ik wil me daar nu nog niet druk in maken.
2. Ik probeer elke dag te bewegen en/of buiten te komen. Ik ben zó blij met het zonnige weer nu (ik mag er niet aan denken dat die wekenlange regen en storm nú zou vallen!). Elke dag een wandeling, fietstocht of looptourtje. Even uitwaaien, even weg van tussen die vier muren en met volle teugen de buitenlucht inademen en de zonnestralen opslorpen, daar kikkert een mens onmiddellijk van op. En die extra beweging vormt meteen wat tegengewicht voor dat glas wijn of die reep chocola die een mens nu misschien al rapper eens binnenduwt. Coronakilo’s, weet je wel.
3. Ik weet het, het is hip en trendy nu om te ‘stoefen’ met de comfortabelste (en lelijkste) homewear die je maar kan bedenken. Niets op tegen, integendeel, ik ben op zondag de eerste om een dag te lopen ‘stinken’ in mijn pyjama en een chilldagje te houden. Maar ik voel me dan niet bepaald dynamisch of levendig. Ah nee, het is dan chilldag! En dus weiger ik nu om hele dagen als een slons rond te lopen. Met alle respect en zonder ook maar enig oordeel naar wie dat wel doet, voor alle duidelijkheid. Maar van wekenlang te verslonzen word ik persoonlijk gewoon niet gelukkiger. En het geeft me ook niet echt een dynamisch of motiverend gevoel om er eens keihard in te vliegen. Dus weersta ik de verleiding om in mijn pyjama te blijven zitten of mijn makkelijkste trainingsbroek uit de kast trekken en zoek ik ’s morgens een leuke outfit uit (hoera, eindelijk tijd voor die lenteoutfits!). Resultaat: ik voel me op slag beter in mijn vel. 
4. De lat mag lager. Correctie, de lat moet lager. We moeten ons geen illusies maken: NIEMAND kan 100% functioneren op alle vlakken waarop we dat nu zouden moeten doen. En dus mogen we best tevreden zijn met nét ietsje minder. Ja, de kinderen zitten al eens vaker op een schermpje. Maar is dat zo erg? Als ik niet zou moeten werken nu, ik zou wellicht ook één of andere serie bingewatchen. Niets mis mee. Mijn kinderen maken huiswerk, ze spelen buiten, ze knutselen … en ze zitten op de iPad en consoorten. En ja, we bakken al eens rapper een cake, troosten onszelf met een lekkere apero enzovoort. Maar dat extra looprondje moet dat dan maar in balans brengen. En als dat niet zo is: who needs a bikini body aan de Côte Jardin anyway? Ik wil maar zeggen: wees niet te streng voor jezelf.
5. Ik zoek manieren om me toch sociaal verbonden te voelen. Een kaartje sturen. Een skyperitiefje. Grapjes uitwisselen. Maakt niet uit. Maar merken dat je familie en vrienden er zijn – of je hen nu kan zien of niet – dat doet deugd. En dat geeft energie. Energie die we nu wel kunnen gebruiken.