Mijn baby groeit in angst
In mijn bloed zijn de antistoffen tegen CMV gevonden. Een virus dat, als de baby besmet is, onder andere motorische beperkingen, doofheid en karakterstoornissen met zich mee brengt.
The beast called CMV
“Het lijkt me goed als jullie vanavond nog langskomen op het verloskwartier. Dan kan ik de volledige uitleg doen over de gevolgen en verdere stappen”, vertelt de specialiste me. “Je bent nog net geen 14 weken ver, dus een abortus is nog mogelijk.”
Ik bel meteen baby daddy op.
Het verloskwartier is niet meteen een aangename plek om op zo’n moment te vertoeven. We worden meegenomen naar de keuken. De specialiste legt ons uit dat ik hoogstwaarschijnlijk aan het begin van mijn zwangerschap besmet ben met het CMV-virus. Een virus dat je krijgt van contact met baby’s. Baby’s in overvloed in mijn omgeving: de sporty mama’s die ik mét nageslacht over de vloer krijg op het werk, vriendinnen met pasgeboren cuties, ...
De antistoffen in mijn bloed wijzen er op dat mijn lichaam het virus al bevochten heeft. Maar of mijn dochter besmet is, kunnen ze pas in week 21 zeggen. Een vruchtwaterpunctie kan dan aantonen of het virus door de baarmoederwand is geraakt en of mijn mini Fox ook besmet geweest is.
Eindelijk begrijp ik waarom ik de eerste weken van mijn zwangerschap zo onwaarschijnlijk moe was. Slapen, eten, slapen, eten, werken, slapen... Ik zei tegen mezelf: “Stel je niet aan, Pauwels. Verder werken. Niet zagen.”
“Als de baby besmet is, dan kunnen er tijdens de ontwikkeling littekentjes ontstaan in de hersenen. De situering van die letsels bepalen dan vaak welke gevolgen dit concreet heeft,” vertelt de specialist. “Doofheid, motorische stoornissen en karakterstoornissen zijn veelvoorkomend.”
Vervolgens een hele opsomming van kansberekening: “Er is ongeveer 1 kans op 3 dat de baby besmet is,” wordt ons verder uitgelegd. “Als er sprake is van besmetting, dan volgt er een reeks MRI-scans en extra echo’s om te kijken of er zich littekens vormen in de hersenen.”
Flashback naar de moeilijkste keuze
“Zoveel procent kans.... zoveel procent kans...” Ik kan mijn gedachten moeilijk bij het gesprek houden. We moeten een beslissing maken. Gaan we verder met de zwangerschap en nemen we het risico dat ze gevolgen overhoudt aan het virus? Of kiezen we nu toch nog voor abortus?
Ik heb net beslist dat ik de baby wil houden. Ik heb net gekozen om niét voor abortus te gaan. Hij heeft, op zijn beurt, net beslist dat hij het ook ziet zitten en dat we het samen gaan proberen.
De specialiste vraagt na het gesprek of we graag nog snel even een echo doen. Een prachtig gebaar, vind ik. Baby daddy ziet voor de eerste keer iets groters en concreters dan een pinda op het scherm. Ze vraagt of we de uitslag van de NIPT-test en dus het geslacht van onze baby al kennen. Ze zoekt de resultaten voor ons op. Opnieuw, een prachtig gebaar.
We krijgen een dochter!
In de auto beslissen we samen vrijwel onmiddellijk dat we de zwangerschap nu niet willen afbreken. Onze dochter kan voor hetzelfde geld kerngezond zijn.
Mijn vriendinnen staan klaar om ons op te vangen na deze helse avond. Mijn helden.
The waiting game brings paranoia
Maar dan begint de hel pas echt. The waiting game. Ik neem mezelf voor om niet van het slechtste uit te gaan. Langs de andere kant wil ik mezelf ook beschermen voor de meest dramatische uitkomst: moeten bevallen van mijn ingeslapen dochter.
De weken gaan in het begin tergend traag vooruit. Hoe kan ik omgaan met deze onwetendheid? Is mijn dochter gezond of maak ik het mezelf extra zwaar door haar langer en langer in mijn buik te dragen? Krijg ik überhaupt wel een dochter?
Enthousiast zijn over mijn zwangerschap valt me zwaar. Ik wil me zo graag beschermen, maar ik wil mezelf noch haar de goeie momenten afnemen.
Ik koop enkel klein baby-gerief: kleertjes, een mobieltje… Dingen die ik kan wegsteken in een doos. Uit het zicht, wanneer ze dan toch niet zou komen.
Een trotse zwangere vrouw kan ik niet zijn. Ik heb schrik. Schrik om te verliezen waar ik al zo hard aan gehecht ben.
Ik kom over als een koude mama die andere baby’s en peuters mijdt. De kinderen van mijn vriendinnen mogen niet in mijn buurt komen en ik heb non-stop desinfecteergel bij me.
De weken passeren en ik maak mezelf toch meer en meer klaar voor de komst van de baby. Ik ben trotser en enthousiaster. Ik geniet van haar schopjes, waarmee ze me ’s avonds, wanneer mama eindelijk stil zit, in slaap sust. Ik heb het wachten aanvaard.
“Zolang je niets weet is alles goed. Zolang je niets weet is alles goed. Zolang… “
Never ending story
Eindelijk is het daar. Acht weken heb ik gewacht. Ik mag langsgaan voor mijn vruchtwaterpunctie en daarna moet ik nog maar 3 dagen wachten voor de uitslag. Stress heb ik niet meer als ik de (toch risicovolle) punctie moet ondergaan. Die stress heb ik afgelopen weken achter me gelaten, maar de angst is er nog. Liefste dochter, wees alsjeblief oké.
Met mijn mama en mijn beste vriendin aan mijn zijde kijk ik naar de eerste echografie waarbij ik mezelf toelaat om me echt een mama te voelen. Want wat er hierna ook gebeurt, ze zal altijd écht mijn dochter zijn.
Drie dagen later alweer zo’n afschuwelijke telefoon. “Ik heb slecht nieuws, juffrouw Pauwels,” klinkt het. “De baby is besmet met CMV.” Mijn beste vriendin kijkt me ondertussen aan met vragende ogen. Ik schud mijn hoofd. Haar ogen weerspiegelen onmiddellijk mijn verdriet.
“In 25 tot 30 procent van de gevallen wil dat zeggen dat we daar gevolgen van zullen zien tijdens de zwangerschap.” Alweer cijfers, alweer kansberekening… Binnenkort moeten we op gesprek bij de specialist. Om meer informatie over alle mogelijkheden, alle volgende stappen en om opnieuw keuzes te maken.
Ga ik verder met de zwangerschap en neem ik nog meer risico dat de baby gevolgen zal dragen van de infectie? Of kies ik er toch voor om te stoppen, nadat ik tot twee keer toe al besliste om vol te houden?
Nog steeds zijn er geen bewijzen dat ze wel degelijk gevolgen zal dragen. Als ik nu stop, kan ik dan voor altijd leven met het idee dat ik nooit ga weten of ze gezond was of niet?
Kan ik afscheid nemen van mijn dochter op basis van ‘een risico’?
Als ik nu verder doe en er blijkt later (bijv. tijdens de MRI-scan op 32 weken) toch iets mis te zijn, ga ik dan nog afscheid kunnen nemen? Ga ik dan wél kunnen bevallen van mijn ingeslapen dochter?
Zo veel scenario’s, zo veel vragen. De onwetendheid en het wachten knagen aan me. Meer dan ooit. Maar ik probeer het los te laten, alvast tot we meer informatie krijgen. Maar elke keer als je nu beweegt of schopt, breekt mijn hart.
Kleine Foxy, ik zie je graag. Ik wil je zo graag op deze wereld zetten. Je liefhebben, voor je zorgdragen, maar ik weet nog niet of dat nu de juiste beslissing is.
Weet alvast dat je écht gewild bent, wat er ook gebeurt.
Liefs
Je mama
Deze blog verscheen eerder op Fox-Fit.
