Mijn man maakte een zware crash met zijn moto
Plots
Plots viel alles stil
Brandende paniek in de ogen,
Levenloos in het grind
zelfs de wind hield zijn adem in
Oorverdovend stil,
op het kwirsi, (circuit)
waar de ambulance alleen beweegt …
Overheersend gehuil,
naast het kwirsi,
wetend dat je bent weggeveegd …
Slikkend ontmoet ik het wrak,
met een ontbrekend zitvlak,
Hoop is het enige dat nu nog in leven is,
‘Zijt voorzichtig’, dus waar ging het mis?
Mijn zoontje wisselt zijn tranen met het enige woord dat er toe doet: Papa
Wisselt zich af met dochterlief haar getier
‘Paaaapaaa’, hoor ik alleen maar
Het duurde niet even en klaar …
Zoals een bevalling …
Snakkend naar jouw eerste kreet …
die dan opluchting heet,
In volume kwam er reactie,
maar mijn moederhart bad voor actie.
Verkeerd gedacht,
toen ik met één op de heup en één in mijn hand, de ambulance tegemoet kwam …
Elke minuut in deze realiteit legde mij lam.
Enkel mijn ogen konden spreken, het brandde zo hard op mijn netvlies
en enkel mijn hart kon je horen breken.
Het is oké, papa is een sterke beer …
Een troostend leugen,
herhaalde ik steeds weer,
om mijn eigen doemgedachten niet toe te laten …
Zou je ons op deze manier achter laten?
Dochterlief stelde dezelfde vraag: wanneer zien we papa dan terug?
Die kwamen bij haar vlug … alle vragen die ik onbeantwoord liet …
Een foute antwoord wou ik niet…
‘Ik weet het niet’ zou te veel onzekerheid geven …in jouw jong leven.
Er volgden nog moeilijke dagen, van slapeloosheid en intense emoties verjagen
Het was bijna voorgoed voorbij …
Nu ben ik zielsblij …
Nu staar ik alleen, naar alles terug normaal,
Ik word gelukkig van al het banaal,
Van hoe je ademt naast mij,
Van hoe je elke dag terug thuis komt bij mij,
Van hoe je hun pijntjes wegsust, ze elke avond slaapwel kust.
Van jou als je het gras maait,
hoe jij jouw zaadjes van aanwezigheid terug in ons leven zaait…
Het was bijna voorgoed voorbij,
Jouw beschermengel stond aan je zij,
Dankbaar in de oneindigheid
Jouw leven in volle intensiteit,
Zelfs de wind hield zijn adem in,
Maar zonder jou zijn we geen gezin.
***
Hij las het, barstte in tranen uit en beseft nu hoe wij die dag, dat moment, beleefden van op de zijlijn. Hoe ik nu meer dan daarvoor geniet van de banale dingen samen … Ze waren zo vanzelfsprekend.
Of het nu op een circuit of op de autostrade is of onderweg, het kan zo maar gedaan zijn … Had hij dit accident op straat gehad, dan liep hij hier niet meer …
