De eerste weken na mijn bevalling hulden me in de grootste eenzaamheid die ik tot dan toe had ervaren.
Ik had zo uitgekeken naar de komst van mijn zoon. Had zijn naam honderden keren uitgesproken in mijn hoofd. Lieve woordjes gefluisterd die enkel hij kon horen. Had uren gefantaseerd over hoe hij eruit zou zien. Mijn kleine mannetje. Zo veilig, zo warm en zo dichtbij.
Ik stelde me voor dat hij de dingen die ik hem in gedachten vertelde perfect begreep. En dat z’n enthousiaste schopjes en stampjes betekenden dat hij mijn flauwe gevoel voor humor wel waardeerde. Ik beeldde me zijn mollige armpjes en billetjes in. Voelde onvoorwaardelijke liefde in me opborrelen bij het besef dat hij in geen tijd in mijn armen zou liggen slapen. Kon me niet voorstellen dat ik ook maar één seconde mijn blik van hem zou kunnen afwenden.
En toen kwam het moment. 3 juni 2022. 10u13 precies. Via een geplande keizersnede. Want Woutje zat in kleermakerszit, als een koning op z’n troon. Z’n hoofdje fier omhoog en de navelstreng als een hermelijnen pels rond z’n hals gedrapeerd. Voor de gynaecoloog was het al even duidelijk dat de natuurlijke weg niet zou lukken. Dus kwam Woutje op de keizerlijke manier ter wereld.
Van het moment dat hij licht zag, zette hij spontaan zijn keel open. Een paars-rood bundeltje geschreeuw dat wild om zich heen stampte. En gelijk had hij!
Ik kan met niet voorstellen hoe hij zich op dat moment moet gevoeld hebben. Het ene moment rustig aan het wachten tot het tijd was voor zijn grande entrée, het volgende moment bij z’n billen gegrepen en uit z’n veilige haven getrokken. Je zou voor minder je ongenoegen laten blijken.
Ook toen hij opnieuw dicht bij mijn hartslag lag, bleek Woutje moeilijk te kalmeren. Ik probeerde uit alle macht mijn ademhaling te controleren, rust uit te stralen en veiligheid te bieden. Hoe hard ik ook mijn best deed, veel effect op mijn kleine baby had het niet.
Het is mijn eerste herinnering aan “mom-guilt”. Een concept dat ik kende door lange scrollsessies op Instagram tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap. De term verloor op slag alle abstractheid toen de eerste stroperige druppels schuldgevoel bij me binnen sijpelden. M’n kind was er nog geen halfuur en het voelde alsof ik de eerste steek al had laten vallen.
Want als er iets is waar ik gek van word, dan is het luid geluid. Ik zal bijvoorbeeld eerder de moeite doen om eerst nat, dan droog de vloer te dweilen dan dat ik het geluid van de stofzuiger trotseer. Als ik sporadisch televisie kijk, staat het geluid nooit harder dan 10. Mijn smartphone staat altijd op silent mode en mijn favoriete sound is het oorverdovende geluid van stilte. Heerlijk.
Wil je me volledig uit mijn lood slaan, laat dan twee verschillende geluidsbronnen elkaar overstemmen. Zet twee radiostations tegelijk aan op maximaal volume en het lijkt alsof je met een zwaard mijn schedel splijt. Of zit naast me in de zetel naar filmpjes te kijken op je smartphone terwijl je net de tv hebt opgezet. Elk greintje agressie dat op dat moment in me zit, balt dan samen tot ik op het punt sta om je hoofd met volle kracht tussen twee cimbalen te vermorzelen.
Laat ons zeggen dat ik het niet zo goed doe in lawaaierige omgevingen.
Mijn sensitiviteit aan geluid stuit bovendien op heel veel onbegrip. Ik moet maar toleranter zijn. De wereld is nu eenmaal luid. En nog iets: als ik niet tegen lawaai kan, moet ik maar op een eenzame rots in het midden van de oceaan gaan wonen. Tenzij ik ook niet tegen het geluid van een kolkende zee kan?
Samengevat: de reacties lopen uiteen tussen “stel je niet zo aan” en “je zal je toch moeten aanpassen hoor”.
Doorheen de jaren heb ik met dit stuk van mijn introverte persoonlijkheid leren omgaan. Ik ga naar feestjes maar verdwijn regelmatig om te ontprikkelen. Na een namiddag in het gezelschap van vrienden, kennissen of collega’s wiens stem makkelijk tot China reikt, plan ik een rustige avond in met enkel mezelf.
Toegegeven, het is niet makkelijk om gevoelig te zijn aan lawaai in een wereld waarin zowat alles geluid maakt. Maar ik doe het werken door afstand te creëren wanneer ik die nodig heb.
Maar van mijn zoon, hoe luidruchtig hij ook functioneerde, wilde ik geen millimeter wijken. De liefde die ik had gevoeld toen hij nog in mijn buik resideerde, groeide exponentieel nu ik hem kon knuffelen, kusjes geven en verzorgen. In plaats van afstand te nemen, bleef ik proberen om hem de geborgenheid te geven waarin hij zich rustig voelde. Het lukte meer niet dan wel.
Het was een mindf*ck van jewelste: elke cel in mijn lijf wilde zo dicht mogelijk bij hem zijn terwijl mijn hoofd bijna uiteenspatte bij elke schreeuw die hij ten berde bracht. Want Woutje jammerde niet. Hij krijste. Hij ging verwoed op zoek naar steeds luidere decibels om aan z’n verzameling toe te voegen.
De ironie ontging me niet: mijn zoon hamsterde kabaal. Een hobby die me bijna tot waanzin dreef. Elke nieuwe schreeuw drukte een blauwe plek op mijn hersenen. Tot elke zintuiglijke gewaarwording pijn deed. Laat staan dat ik erin slaagde om na te denken.
Mijn lichaam herstelde maar langzaam, mijn geest was z’n pauzeknop verloren, mijn hersenen stonden op non-actief en mijn armen vormden dag en nacht de cocon voor mijn huilende baby. Die eerste weken als mama troonden me mee front-row bij de voorstelling “Onvoorwaardelijke liefde”, maar ze hulden me ook in de grootste eenzaamheid die ik tot dan toe had ervaren.
Mijn verbeelding, mijn gedachten en mijn verstand waren tot dan toe een schuilplaats geweest voor als er buiten te veel herrie was. Het waren de oordopjes die het rumoer verstomden. Een welgekomen filter tussen het geraas van de wereld en mezelf.
De komst van Woutje veranderde veel. Mama worden transformeerde me in een mentaal sterkere persoon, die onvoorwaardelijk liefheeft, die grenzen stelt, hulp aanvaardt, en het complete repertoire van haar zoon omarmt.
Maak je geen illusies. Ik dweil nog steeds liever dan dat ik stofzuig. De tv staat zoals altijd op maximum 10. Ik zonder me geregeld af in groepen en zoek op tijd rust op als er een overaanbod aan prikkels op me afkomt.
Wat Woutje betreft, daar heeft tijd veel raad gebracht. Als ik er nu op terugkijk, zie ik in dat het een kwestie van vertrouwen was. Op mezelf en op m’n lieve baby.
Maar het was vooral ook beseffen dat mijn eigen mama al al die jaren nagels met koppen sloeg, elke keer ze zei: “Mama knows best”.
