7048fi.jpg

Mijn tweede bevalling werd een echte nachtmerrie

2/11/2020
Mamabaas
Door Mamabaas

Na veel wikken en wegen besloten we dan toch na zeven jaar om voor een tweede te gaan. We zeiden altijd dat eentje genoeg was, maar mijn moederhart wou graag nog eentje... Na zes maanden proberen was het zover, ik was zwanger en dolgelukkig.

En toen kwam het vuile beestje Corona. Ik kon mijn geluk met niemand delen, ik zag ook niemand, enkel via whatsapp ... De zwangerschap liep helaas niet van een leien dakje.

Ik moest al snel stoppen met werken. Ik ben zelfstandige kapster en was blij dat ik na twee maand verplichte sluiting terug kon opendoen. En het was superdruk. Maar helaas heeft dat zijn tol geëist en moest ik noodgedwongen sluiten.

Na enkele maanden thuis te zitten was het dan zover: op 16 oktober zou ik ingeleid worden. Eindelijk zouden we onze zoon ontmoeten. Maar wat een gelukkige ontmoeting moest worden werd een ware nachtmerrie.

Ik moest de dag voordien ‘s avonds binnen en kreeg de nodige tabletten om alles in gang te steken. ‘s Morgens om 9u kreeg ik een epidurale. Alles liep goed tot de middag. Toen voelde ik een helse pijn ... Ze moesten elke keer manueel bijspuiten om de weeën te onderdrukken. ‘s Avonds tegen 18u ben ik koorts beginnen maken en lag ik gal over te geven. Doodziek was ik, een bijwerking van de epidurale.

En alsof dat nog niet genoeg was, kreeg mijn kleine ventje het moeilijk. Zijn hartslag was continu aan de lage kant. Helaas vorderde mijn ontsluiting heel traag. Ik zei nog ‘als je een keizersnede moet doen, doe het maar’. Maar daar beslis ik niet over natuurlijk.

Ineens was het tijd om naar de verloskamer te gaan. Daar heb ik nog liggen overgeven totdat zijn hartslag gevaarlijk daalde. Hij moest eruit! De vroedvrouw zat keihard op mijn buik te duwen en ineens kwamen ze af met twee spatels maar zelfs dat ging niet. Mijn bekken was te smal!

Hij moest er echter uit ... Duwen op de buik én met de zuignap dan maar. Om 20u42 kwam Matthew ter wereld. Zonder geluid ... Niks van leven ... Ze namen hem direct mee. Niemand zei iets. IJzige stilte! Ik vroeg wel tien keer om mij te zeggen wat eraan de hand was, maar niemand zei iets.

De gynaecoloog was bezig met mij op te lappen en had het lastig om de placenta eruit te halen. Dus ging die hem maar zelf halen, wat ook een trauma was voor mijn echtgenoot. Ondertussen huilde ik en door de emoties trilde heel mijn lichaam.

Eindelijk, na 20 minuten, hadden we nieuws. Matthew had het lastig om er zelf door te komen -  12 minuten lang hebben ze hem moeten helpen om erdoor te komen. Een uur na zijn geboorte hebben ze beslist om hem ASAP naar het UZ in Gent te brengen en direct met koeltherapie van 72u te beginnen. Als er hersenschade of dergelijke was, konden ze die op die manier afremmen.

Het was verschrikkelijk. Amper een uur oud was hij, en dat kleine bolleke moest al zoveel ondergaan. De dag erna werd ikzelf getransporteerd naar het UZ en zag ik hem voor het eerst liggen, vol met draadjes en naaldjes in zijn hoofd. Een rollercoaster van emoties ...

Na die 72u werd er een hersenscan genomen en kregen we EINDELIJK goed nieuws: geen blijvende schade! Oef... Als je weet dat er nog drie kindjes waren toen Matthew werd binnengebracht en die het niet overleefd hebben, prijs ik mezelf gelukkig. Hij is door het oog van de naald gekropen. Mijn kleine vechter!

Nu zijn ze bezig om zijn flessenvoeding stilaan op te drijven. Dat lukt goed, maar het is nog niet zoals het zou moeten zijn. Maar alles op het gemakje. Stap voor stap komen we er wel. Vrijdag wordt hij terug overgebracht naar Sint-Niklaas, toch al een stap in de goede richting om uiteindelijk naar huis te kunnen gaan met een gezonde baby.

Zo zie je maar: iedereen zegt dat het gemakkelijker gaat bij een tweede want ‘de weg is al gemaakt’, maar het kan zo verkeerd uitdraaien. Dit vergeet ik nooit meer ... Het is een trauma voor mij. Al doet het deugd om het neer te schrijven. Het lijkt alsof het gisteren was. Ik wens dit niemand toe. Ook al kies je hier niet voor. Een betere communicatie was wel op zijn plaats geweest, maar het is was het is. De vroedvrouwen én verpleegsters hebben mijn eeuwige respect! Vol overgave en medeleven doen ze hun job, en dat verzacht de pijn die je hebt.

 

Stephanie

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes