Iedereen heeft er altijd de mond van vol: kinderen moeten gelijk of gelijkwaardig worden opgevoed. Toch blijkt het er in de praktijk maar al te vaak anders aan toe te gaan, jammer genoeg. Speelt een meisje met de auto’s, dan is het een stoere chick. Speelt een jongen met de barbies, dan hoor je al snel “ga je er een homo van maken misschien?!” Tot zover die gelijke opvoeding dus…
Ten eerste, is er iets mis mee dan, met homo’s? Of mijn zonen nu thuiskomen met een man of een vrouw later, zolang het een toffe(n) is zal ik er niet wakker van liggen. (De eerlijkheid gebiedt me hieraan toe te voegen dat ik misschien wel zou wakker liggen van het feit dat ze als homo een moeilijker pad voor zich hebben, omdat ze weleens met homohaat af te rekenen zouden kunnen krijgen; maar dat is naast de kwestie).
Stereotypen
Ten tweede, hoe kunnen we in godsnaam verwachten dat we openminded kinderen voortbrengen, als we van in de wieg al vertrekken vanuit honderden stereotypen? Blauw is voor jongens, roze is voor meisjes. Poppen, prinsessen en ballerina’s zijn voor meisjes, auto’s, ridders en voetballers voor jongens. Wijkt een kind daarvan af, dan laat de commentaar niet lang op zich wachten. Zeker bij een jongen, die moet wel homo zijn toch? Alsof elke homo van roze en prinsessen houdt. Alsof elke hetero man dol is op voetbal.
En zelfs als we genderneutraal willen opvoeden, dan maakt de marketing het ons nog niet gemakkelijk. Stap maar eens een kinderwinkel binnen, en je ziet binnen de nano-seconde welke afdeling er voor jongens en welke voor meisjes is. En de eerste tv-reclame waarbij jongens met de poppen of barbies spelen moet ik ook nog tegenkomen.
Voetballen, dino's én K3 en glitters
Mijn zoon is dol op auto’s, op voetballen en op dino’s. Maar hij houdt ook van roze en glitters. Als hij met de buurmeisjes speelt dan laat hij zich met veel plezier omtoveren in een prinses of een K3-meisje. Hij zal geen kans onbenut laten om zijn nageltjes te laten lakken, want als dat mooi is bij mama, waarom zou dat dan niet mooi zijn bij hem?
En toch… Toch krijgt hij nu soms al opmerkingen dat roze voor meisjes is. Toch verbetert hij zichzelf soms met spijt in het hart naar “geef toch maar de blauwe beker, want roze is voor meisjes he mama”. Toch haal ik de nagellak-remover boven voordat hij op kamp gaat, uit angst dat hij geplaagd zou worden. En dat vind ik jammer.
Laat hem nog maar even onbezorgd een kleine jongen zijn, die houdt van dino’s én van glitters. Die zich net zo graag in Spider-Man verkleedt als in prinses. En die net zoveel recht heeft om zijn nagels te lakken als elk ander kind, jongen of meisje. Als we onze kinderen effectief gelijk zouden opvoeden, dan zouden andere kinderen daar ook geen opmerkingen over geven, toch?